Άρθρα

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 03 March 2017

Hits: 1601

Ιστορικό τέλος ή ριζοσπαστική πολιτική διέξοδος;

Η μισή θεραπεία μιας αρρώστιας οφείλεται στη σωστή διάγνωση. Η άλλη μισή οφείλεται στην ανασύσταση της προσωπικής υπαρξιακής ελευθερίας. Το 1887 ο Νίτσε είχε προβλέψει ότι οι επόμενοι δύο αιώνες θα είναι οι αιώνες της πλήρους απαξίωσης των πάντων, του απόλυτα αρνητικού μηδενισμού. Τι σημαίνει όμως μηδενισμός; Μηδενισμός υφίσταται όταν οι ύψιστες αξίες της ανθρωπότητας απαξιώνουν τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει το «γιατί», παρά μόνο λειτουργεί το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης χωρίς κάποιο στόχο. Με συμπληρωμένο τον έναν από τους δύο αιώνες, η προφητεία του επιβεβαιώνεται πλήρως. Ο τρόπος που εξασκείται η πολιτική και διαρθρώνεται η οικονομία, καθώς και το κίνητρο για την παραγωγή, μαρτυρούν το αληθές της πρόβλεψης. Κορύφωση της μηδενιστικής αντίληψης επήλθε το 1992, όταν ο νεοφιλελεύθερος διανοητής Φουκουγιάμα είχε γράψει ότι «…η ιστορία τελείωσε». 
Μέσα σ’ αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πλανητικής απαξίωσης, η Ελλάδα, ως ένα μεταπρατικό μιμητικό κράτος, ενσώματωσε το «παράδειγμα» αυτό κακέκτυπα. Από το 1974 οι πολιτικές της ηγεσίες, μπολιασμένες με τη μηδενιστική ατομική νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, δημιούργησαν ένα κράτος χωρίς καμιά αξιοκρατία. Οι ποιότητες εκδιώχθηκαν και οι μετριότητες επικράτησαν κάνοντας δόγμα τον αμοραλισμό, με όχημα την κατανάλωση ως τη μόνη αξία με οποιοδήποτε μέσο. Οι πελατειακές σχέσεις εντάχθηκαν σε αυτό το σχήμα, με αποτέλεσμα η διαφθορά να θεωρείται ως ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Με μέσο την εκπαίδευση οι ηγεσίες ποδηγέτησαν το λαό. 
Η γνώση παράχθηκε ως χρηστικό μέσο και όχι ως αυτοσκοπός αυτοβελτίωσης. Και γέμισε η Ελλάδα γνωστικούς καταρτισμένους αμόρφωτους. 
Αυτή η μηδενιστική πνευματική παρακμιακή έκπτωση είναι η αιτία της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Η πολιτική διέξοδος από αυτή τη σκοτεινή εποχή θα προέλθει μόνο όταν συγκροτηθεί μια ριζοσπαστική αξιακή ταυτότητα, σε μια συλλογική ομάδα ικανή να οδηγήσει τη χώρα στο μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι. Ριζοσπαστισμός σημαίνει η ολοκληρωτική αλλαγή του ανθρώπου από τη ρίζα, η βαθύτερη πρωτογενής υπαρξιακή του αλλαγή. Αξιακή ταυτότητα είναι η απελευθέρωση της ηθικοποίησης των ηθών, νοηματοδοτώντας το βίο. Με βάση αυτούς τους ορισμούς, τα κριτήρια για τη μετάβαση στο μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι προϋποθέτουν ένα νέο συνταγματικό πατριωτισμό κοινών αξιών, που θα εστιάζεται σε μια πραγματικά άμεση δημοκρατία. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την ολοκληρωτική αναμόρφωση του κράτους. Το σύστημα του κοινοτισμού είναι το πιο πρόσφορο για να αναδομηθεί η άμεση δημοκρατία. Για να υπάρξει άμεση δημοκρατία το κριτήριο είναι η αποκέντρωση σε όλα τα επίπεδα, από το πληθυσμιακό μέχρι το κομματικό. Τα δημοψηφίσματα για όλα τα μεγάλα θέματα αποτελούν προϋπόθεση της πραγματικής δημοκρατίας. Η δυνατότητα της ανακλητότητας των αιρετών συνιστά το βάθεμα της συμμετοχής. Η παραγωγική συγκρότηση στο κοινοτικό σύστημα λαμβάνει άλλα χαρακτηριστικά, σε ένα άλλο μοντέλο, μη καταναλωτικό. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια αναγκαιότητα πολιτιστικής αναγέννησης με κέντρο την αναμόρφωση της εκπαίδευσης σε ανθρωπιστική κατεύθυνση,η οποία θα παράγει ανθρώπους έντιμους και καλλιεργημένους και θα διαμορφώνει πνευματικά ολοκληρωμένες προσωπικότητες.  Ο πολιτικός φορέας που θα αναλάβει να πραγματώσει αυτές τις αλλαγές χρειάζεται να έχει ο ίδιος δημοκρατία στο εσωτερικό του, ώστε να αναδειχθούν τα πρόσωπα εκείνα που θα εμπνεύσουν τις ριζοσπαστικές και αξιακές καταστάσεις στον καθένα ξεχωριστά. Επομένως, προαπαιτείται μια εσωτερική επανάσταση του καθενός. Ο καθένας ξεχωριστά θα συγκροτήσει αμαζοποίητα ένα συλλογικό υποκείμενο, για μια πραγματικά ριζοσπαστική αλλαγή, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα αυθόρμητα οργανωμένο πολιτικό ρεύμα. Για να οργανωθεί το πολιτικό ρεύμα διεξόδου χρειάζεται υπαρξιακή γνησιότητα προνομιακά εμπνευσμένων ανθρώπων, που με την παρουσία τους θα εμπνεύσουν το εν λόγω πολιτικό ρεύμα. Η πολιτική διέξοδος που μπορεί να υπάρξει, για να οδηγηθούμε σε ένα μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι, απαιτεί προνομιακές ψυχές. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση. Υπάρχουν, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι;

Τριαντάφυλλος Σερμέτης                     Δημοσιεύθηκε 8 Απριλίου 2013

Πηγή:http://www.e-dromos.gr/%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7/ 

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 03 March 2017

Hits: 1622

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή στην οποία βιώνεται μια ριζική εκκρεμότητα της πολιτικής κατεύθυνσης της χώρας. Είναι επιτακτική ανάγκη να αναδυθεί, μέσα από τη μηδενιστική απαξιακή κατάσταση του γίγνεσθαι, εκείνο το κοινωνικό και συλλογικό υποκείμενο με τα κατάλληλα αξιολογικά στοιχεία, που θα δώσει την πολιτική διέξοδο και θα οικοδομήσει τη νέα μεταπολίτευση. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικός φορέας, έχει αναλάβει το εγχείρημα να οδηγήσει τη χώρα σε μια μεταβατική κατάσταση διεξόδου, καταρχήν από αυτή την κρίση, και να οδηγήσει την κοινωνία στον τελικό στόχο του σοσιαλισμού. Για να το επιτύχει αυτό, χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αριστερό ρεύμα πολιτικής διεξόδου. Αυτό το ρεύμα θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά, χωρίς τα οποία ο πολιτικός φορέας είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. 
Η πολιτιστική αναγέννηση, η συγκρότηση παραγωγικής επάρκειας, οι ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα ώστε να επέλθει πραγματική άμεση δημοκρατία, ο σύγχρονος πατριωτισμός, αποτελούν τους κεντρικούς πολιτικούς άξονες στους οποίους θα πρέπει να εστιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συγκροτήσει μια ευρεία κοινωνική συμμαχία και να επέλθει η αριστερή πολιτική διέξοδος. Σ’ αυτό το σημείο είναι ζωτικά επιτακτικό να διαχωρίσουμε, επιτέλους, τις έννοιες εθνικισμός και πατριωτισμός. Στην ελληνική Αριστερά υπάρχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Η πρωτοτυπία έγκειται στο ότι αφιερώνεται αποκλειστικά μόνο στον ταξικό αγώνα και όχι στην πατριωτική συνείδηση. Μια τέτοια Αριστερά είναι μονόφθαλμη. Εθνικισμός είναι να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από όλους τους άλλους ανθρώπους και οτιδήποτε διαφορετικό από εσένα να το μισείς, επειδή το φοβάσαι. Άρα, φοβάσαι τον εαυτό σου. Αντίθετα, πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, τον πολιτισμό σου, να συνυπάρχεις με το διαφορετικό και να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από τους άλλους, προσφέροντας εσύ το δικό σου διαφορετικό πολιτισμό στην ανθρωπότητα με σκοπό την ανύψωσή της. Ο όρος πατριωτισμός θα μπορούσε να αντικατασταθεί και από τον όρο εθνισμός και με αυτό τον τρόπο να συνδεθεί με το διεθνισμό αρμονικά, ώστε η ταξική και η πατριωτική συνείδηση να είναι τα εφαλτήρια του αριστερού πολιτικού ρεύματος διεξόδου. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως για να σχηματιστεί ένα ευρύ συλλογικό υποκείμενο θα πρέπει να συστρατευθούν και άλλοι πολίτες. Στην πιο δυναμική της μορφή, η πολιτική είναι ένα θεατρικό έργο στο οποίο ηθοποιοί είναι οι πολίτες. Δεν μπορεί να επιτευχθεί τίποτα ξεκόβοντας τον εαυτό σου από την κοινωνία σου και από την εθνική σου κοινότητα. Δεν μπορούμε να είμαστε πολίτες του κόσμου γιατί δεν έχει αυτός ο κόσμος πολιτικές δομές στις οποίες μπορούμε να συμμετάσχουμε. Για να είμαστε πολίτες χρειαζόμαστε μια πολιτική κοινότητα και αυτή, προς το παρόν, είναι το εθνικό κράτος, εκείνο που περικλείεται από τα εθνικά σύνορα.  Την ιδιότητα του πολίτη, όμως, την απολαμβάνουμε μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Και, βέβαια, η δημοκρατία για να επιζήσει χρειάζεται τον πατριωτισμό, διότι η δημοκρατία διατηρείται με τη μαζική συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Πρόκειται, όμως, όχι για πατριωτισμό χρωματισμένο με τα εθνικά χρώματα, αλλά για το «συνταγματικό πατριωτισμό», σύμφωνα με τον όρο του Γερμανού φιλοσόφου Jurgen Habermas. 
Σήμερα οι νέοι δεν έχουν διδαχθεί να συμμετέχουν ενεργά σε μια δημοκρατία. Η Αριστερά έχει ένα σοβαρό μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Η Αριστερά έκανε πάρα πολλά λάθη, εκχωρώντας το πεδίο του πατριωτισμού στη Δεξιά. Ο πατριωτισμός, όμως, της Δεξιάς είναι η προκάλυψη         του δωσιλογισμού. Ο George Orwell ισχυρίζεται ότι «ο πατριωτισμός δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το συντηρητισμό. Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο του συντηρητισμού, απ’ τη στιγμή που συνιστά μια αφοσίωση σε κάτι που διαρκώς αλλάζει και παρ’ όλα αυτά όλοι μυστηριακά το αισθανόμαστε πάντα το ίδιο. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στο μέλλον και το παρελθόν. Καμιά αληθινή επανάσταση δεν υπήρξε ποτέ διεθνιστική». Δεν μπορεί η Αριστερά να προσπερνά με ευκολία και ταχύτητα το ζήτημα της πατριωτικής συνείδησης, μιλώντας για ένα θολό και ακατάληπτο, για τις ευρύτερες μάζες, διεθνισμό. 
Ασφαλώς και θα πρέπει να μιλήσουμε για το διεθνισμό και την αλληλεγγύη, που είναι τα όπλα των λαών εναντίον του κεφαλαίου. Όμως, ο διεθνισμός σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον πατριωτισμό. Ο πατριωτισμός είναι το πρώτο σκαλοπάτι του διεθνισμού. Συνεπώς, το εθνικό θέμα πρέπει η Αριστερά να το αναδείξει για δύο λόγους.  Πρώτον, γιατί αποτελεί ζωτική επιταγή για τους πολίτες και είναι επιτακτικά παρόν και δεύτερον, γιατί δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην αστική τάξη και στην Ακροδεξιά να το χρησιμοποιήσει για την κατασκευή της ατομικής βόμβας του εθνικισμού. 
Ο σύγχρονος πατριωτισμός, αποτελώντας την επιτομή της συγκρότησης ενός αριστερού ρεύματος πολιτικής διεξόδου, στοχεύει στην πρόοδο του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας, αρκεί να μην ανακόπτεται από καταβολικές μειονεξίες που οδηγούν σε σοβαρές παρερμηνείες του όρου.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης                     Δημοσιεύθηκε 18 Φεβρουαρίου 2013

Πηγή:http://www.e-dromos.gr/%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7/ 

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 03 March 2017

Hits: 1637

Η δικομματική κυβέρνηση έριξε μαύρο στη δημόσια εκπαίδευση. Συνεχίζοντας  το θεάρεστο έργο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού της χώρας, ανέλαβε να χτυπήσει την καρδιά του  έθνους, που είναι η παιδεία του. Διαφαίνεται πλέον και στον πιο καλόπιστο πολίτη αυτού του τόπου, ότι αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων είναι οι υπάλληλοι-εκτελεστές της διάλυσης μιας χώρας. Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια  για αναβολές και παλινδρομήσεις.

Οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία στις συνελεύσεις τους έναν αγώνα διαρκείας. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Ένας αγώνας πορείας μέσα στην κοινωνία, ενημέρωσής της, αντιμετωπίζοντας τους οδοστρωτήρες της δικομματικής κυβέρνησης, τα ΜΜΕ. Το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό, αλλά πλέον το αίτημα είναι πολιτικό. Είναι το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, για δημοκρατία και ελευθερία, τα οποία είναι εκείνα τα αξιακά και ηθικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τους αγώνες, ενάντια στην ανηθικότητα της αυταρχικότητας.

Μείωσαν τους μισθούς, άλλαξαν το πειθαρχικό δίκαιο, εισήγαγαν την τιμωρητική-αξιολόγηση. Ο κλάδος δεν συσπειρώθηκε, δεν αντέδρασε. Ο κάθε εκπαιδευτικός, όπως και οι περισσότεροι, φαίνονταν υπνωτισμένοι και υπήρχε μια εσωστρεφής καταθλιπτική ατμφόσφαιρα, θεωρώντας ο κάθε ένας ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι εισχωρώντας παράλληλα και το ενοχικό σύνδρομο που τεχνηέντως επέβαλλε η κυβέρνηση.

Η προσβολή, όμως, της αξιοπρέπεια μας, της ελευθερίας μας, της αισθητικής μας και του πολιτισμού μας, μας γέμισε οργή, μας συσπείρωσε και έδειξε ότι οι παιδαγωγοί και δάσκαλοι των παιδιών ως πνευματικοί φορείς, δεν θα ανεχτούν την αυταρχικότητα, την αντιαισθητική και το ξεπερασμένο, αλλά διαθέτουν όλα εκείνα τα αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας Ελλάδας άλλης, αξιοπρεπούς, που στενάζει κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικότητας και αυταρχικότητας των ισχυρών δυνάμεων που κυβερνούν. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργητική δράση όλων μας θα αποτελέσουν τα συστατικά στοιχεία εκείνα για τον αγώνα που θα κερδηθεί.

Ένα κομμάτι του εκπαιδευτικού κόσμου είναι αποφασισμένο να μπει στον αγώνα. Ένα κρίσιμο μέγεθος, όμως , που θα γείρει τη πλάστιγγα αποφασιστικά προς τη νίκη αμφιταλαντεύεται  αν θα εισχωρήσει στον απεργιακό αγώνα. Οι λόγοι της επιφυλακτικότητας είναι οι οικονομικοί και η έλλειψη πίστης και νοήματος ενός αγώνα που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Χρειάζεται να γίνει σαφές ότι απεργεί κανείς όταν δεν έχει χρήματα, και όχι όταν έχει. Και ένας αγώνας χάνεται όταν δίνεται, και όχι όταν δεν δίνεται. Αρκετά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται την ευθύνη της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, καθώς στην ενδεχόμενη ήττα του εκπαιδευτικού κινήματος ανοίγουν οι κερκόπορτες για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο πραγματικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του σχολείου, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ.Η σημερινή αποψίλωση των σχολείων από εκπαιδευτικό προσωπικό θα συνδεθεί στο μέλλον και με την αξιολόγηση των δομών της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς απαξίωσαν δημόσιες επιχειρήσεις και στη συνέχεια τις εκχώρησαν, αποδομούν με πρωτοφανή αναλγησία τη δημόσια εκπαίδευση. Τελικά, θα εκχωρήσουν σε ιδιώτες τις σχολικές μονάδες, εφόσον δε θα μπορούν να σταθούν διαφορετικά ,λόγω της χαμηλής στάθμης της παρεχόμενης εκπαίδευσης  και κατά συνέπεια της υποχρηματοδότησης.  Σκοπός είναι να μείνει στην εκπαίδευση ένας ελάχιστος αριθμός στελεχών, προσωπική εκτίμηση 15-20.000 που θα κινεί τα σχολεία και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν ως ωρομίσθιοι  με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Με προμετωπίδα τον αγώνα των εκπαιδευτικών είναι δυνατόν, και αυτό θα κριθεί από τη συμμετοχή στην απεργία, να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που εξαθλιώνει τις ζωές όλων και να αποτελέσει το έναυσμα μιας πολιτικής λύσης που θα δώσει διέξοδο στο λαϊκό καημό της ανυπόφορης μνημονιακής εποχής.

Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!   

Τριαντάφυλλος Σερμέτης                     Δημοσιεύθηκε 13 Σεπτεμβρίου 2013

Πηγή:http://www.e-dromos.gr/%CE%B1%CF%86%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD/