Τριαντάφυλλος Σερμέτης
Οι επιδημίες ως κοινωνικός καθρέπτης
- Κατηγορία: Άρθρα
Οι επιδημίες είναι ένα ιστορικό φαινόμενο που συχνά αλλάζει την πορεία της ιστορίας, προκαλώντας κοινωνική, οικονομική και πολιτική αναταραχή. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η οποιαδήποτε επιδημία δεν προκαλείται από κάποια τυχαιότητα, αλλά πάντα υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες εμφάνισής της. Να σημειωθεί ότι ο άνθρωπος είναι ο βασικός συντελεστής αυτής της αιτίας, μέσω της αύξησης του πληθυσμού, της κλιματικής αλλαγής και των συναφών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά και λόγω της εν γένει συμπεριφοράς του.
Οι επιδημίες, όπως η επιδημία του κορωνοϊού, είναι ένας καθρέφτης για την ανθρωπότητα, αντανακλώντας τις ηθικές σχέσεις που διαμορφώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι ιστορικά οι επιδημίες, όπου έχουν εξαπλωθεί, έχουν επίσης μεταβάλει τις κοινωνίες, επηρεάζοντας τις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, τα πολιτικά συστήματα αλλά και το έργο των καλλιτεχνών και των διανοουμένων, εν γένει το ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον. Οι επιδημικές ασθένειες δεν είναι τυχαία γεγονότα που πλήττουν τις κοινωνίες άγρια και χωρίς προειδοποίηση, αλλά, αντίθετα, κάθε κοινωνία παράγει τα δικά της συγκεκριμένα τρωτά σημεία. Ήταν πασιφανές ότι ο κόσμος τα τελευταία σαράντα (40) περίπου χρόνια δημιουργούσε παντός είδους ανισότητες και ανισορροπίες, κλιματολογικές και ανθρωπολογικές. Επιβεβαιώνεται από την ανθρώπινη ιστορία ότι πολύ συχνά έρχεται η ίδια η φύση να διορθώσει τις ανθρώπινες ανορθογραφίες. Αν εμβαθύνει κανείς στις επιδημίες, θα πρέπει να εγκύψει στις δομές της κοινωνίας και το βιοτικό της επίπεδο. Οι επιδημίες ανήκουν στην κατηγορία της ασθένειας εκείνης που φαίνεται να αντανακλά ως καθρέπτης στους ανθρώπους, ως προς το ποιοι είμαστε πραγματικά και προφανώς αντανακλούν τη σχέση μας με τη θνητότητα, τον θάνατο, τη ζωή μας. Επίσης, αντανακλούν τις σχέσεις μας με το περιβάλλον – το δομημένο περιβάλλον που δημιουργούμε καθώς και το φυσικό περιβάλλον. Δείχνουν τις ηθικές σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας ως άνθρωποι, και το βλέπουμε σήμερα. Έχει ειπωθεί από τον Frank Snowden στο βιβλίο του “Epidemics and Society” ότι «ο ιός του Ebola εισχώρησε σε ανθρώπους χαμηλού εισοδήματος, ο ιός Zika σε περιβάλλον μεσαίου εισοδήματος και ο SARS σε περιβάλλον υψηλού εισοδήματος». Έχω την πεποίθηση ότι ο κορωνοϊός εισχωρεί στις δομές του νεοφιλελευθερισμού, διαλύοντας τα γυάλινα αστραφτερά πόδια του.
Οι επιδημίες θέτουν το ζήτημα επιτακτικά, εγείροντας πραγματικά βαθιά φιλοσοφικά, θρησκευτικά και ηθικά ζητήματα. Έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι, εν μέρει, οι επιδημίες έχουν διαμορφώσει την ιστορία, επειδή έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους αναπόφευκτα να σκεφτούν αυτά τα μεγάλα ερωτήματα. Οι ασθένειες δεν πλήττουν τις κοινωνίες με τυχαίους και χαοτικούς τρόπους. Υπάρχουν αιτιακά γεγονότα, επειδή οι ιοί διευρύνονται επιλεκτικά και διαχέονται αναλογικά. Μετά την επιδημία του κορωνοϊού θα γίνει συνείδηση ότι κανένας δεν θα ευτυχεί όταν η πόλη θα δυστυχεί. Η αίσθηση της συλλογικής κοινότητας και η προσωπική ευθύνη θα είναι στο μέλλον τα κριτήρια σεβασμού και φροντίδας προς τον συνάνθρωπο.
-Ελπίζω-
Πηγή: https://daidaleos.gr/epidimies/?fbclid=IwAR2McJR6vFtOUprvNTmDrzE8ZpYLq6-4MkogV52UmLyT3Qf7069EhLy0hrU
Ο Μετάνθρωπος και ο Υπεράνθρωπος
- Κατηγορία: Άρθρα
Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για τον μετανθρωπισμό, ο οποίος αποτελεί ένα νέο πνευματικό και πολιτισμικό κίνημα παγκόσμιας κλίμακας. Οι μετανθρωπιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος στην παρούσα φάση δεν βρίσκεται στο τέλος της ανάπτυξής του, αλλά βιώνει ένα πρώιμο στάδιο του μετανθρώπου. Οι μετανθρωπιστές ισχυρίζονται ότι υπάρχει η δυνατότητα και η επιθυμία να βελτιωθεί θεμελιωδώς η ανθρώπινη ζωή μέσω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της μηχανοποίησης του ανθρώπου, προκειμένου να εξαλειφθεί η γήρανση και να αξιοποιηθούν στο έπακρο τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά ανθρώπινα χαρίσματα. Αυτό θα επιτευχθεί με τον συγχρονισμό της τεχνολογίας με τον άνθρωπο. Τούτο σημαίνει ότι θα δημιουργηθεί στον άνθρωπο μια νέα συνείδηση, η τεχνολογική συνείδηση. Στην πραγματικότητα θα δημιουργηθεί ένα νέο είδος ανθρώπου που θα είναι βιο-ρομπότ· ο μετανθρωπισμός μπορεί να θεωρηθεί επέκταση του ανθρωπισμού. Οι ανθρωπιστές πιστεύουν ότι οι άνθρωποι έχουν σημασία, ότι τα άτομα έχουν σημασία. Μπορεί να μην είμαστε τέλειοι, αλλά μπορούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα προωθώντας την ορθολογική σκέψη, την ελευθερία, την ανοχή, τη δημοκρατία και την ανησυχία των συνανθρώπων μας. Οι μετανθρωπιστές συμφωνούν με αυτό, αλλά υπογραμμίζουν και αυτό που έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε. Όπως ακριβώς χρησιμοποιούμε λογικά μέσα για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης και του εξωτερικού κόσμου, μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα μέσα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, τον ανθρώπινο οργανισμό. Με αυτόν τον τρόπο, δεν περιοριζόμαστε στις παραδοσιακές ανθρωπιστικές μεθόδους, όπως είναι η εκπαίδευση και η πολιτιστική ανάπτυξη. Μπορούμε, επίσης, να χρησιμοποιήσουμε τεχνολογικά μέσα που τελικά θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε πέρα από αυτό που κάποιοι θα το θεωρούσαν «ανθρώπινο».
Το κίνημα του μετανθρωπισμού στην πραγματικότητα θυμίζει έντονα τη θέση του Nietzsche για τον υπεράνθρωπο (όχι όπως αυτή παραποιήθηκε από την αδελφή του προκειμένου να χρησιμοποιηθεί από τους ναζιστές για την προώθηση της ιδεολογίας τους· εξάλλου το ζήτημα αυτό η επιστήμη το έχει διαλευκάνει πλήρως από τη δεκαετία του 1960). Με μια θεμελιώδη διαφορά όμως· τη διαφοροποίηση στο ζήτημα των αξιών. Ο Nietzsche ασκεί έντονη κριτική και επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τις αξίες σε ο,τιδήποτε φανερώνει έναν ιδιαίτερο τύπο καταστροφικής και αρνητικής θέλησης. Η αρνητική θέληση για δύναμη κυριαρχεί στο πεδίο της ηθικής και της πολιτικής. Η ψευδοηθική συνίσταται στο γεγονός ότι, ενώ προβάλλονται από του πολιτικούς κήρυκες η νηφαλιότητα και η αυτοσυγκράτηση αλλά και η έννοια της ισότητας και της δικαιοσύνης, αυτοί ουσιαστικά προβάλλουν τούτα τα στοιχεία για να εκδικηθούν για τη μετριότητά τους, συμπαρασύροντας και εκείνους που τους ξεπερνούν. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρούν να προβάλουν ως αρετές τις αδυναμίες τους στους άλλους και να επιβληθούν και να εκδικηθούν τους άλλους με την ψευδοηθική, στην πραγματικότητα, όμως, με την αμοραλιστική πολιτική. Στο πλαίσιο της γνώσης ασκείται από τον Nietzsche έντονη κριτική, καθώς θεωρεί ότι οι σοφοί που καταγγέλλουν τις υπερβατικές αξίες και προβάλλουν τη ρασιοναλιστική σκέψη ως τη μόνη νόηση, στην ουσία δεν κάνουν κάτι άλλο από το να αφαιρούν από την ύπαρξη την εμπειρική γνώση. Ο μηδενιστής στοχαστής αφαιρεί την ενθουσιώδη γνώση του παιδιού που θα ανακάλυπτε αθώα τον κόσμο. Ο Nietzsche απέναντι στη γνώση, στην πολιτική, στο κράτος και στη θρησκεία διακηρύσσει ότι η ζωή, το Είναι, είναι το φως που δίνει το πραγματικό νόημα στον άνθρωπο. Η καταφατική θέληση για δύναμη μπορεί να επικρατήσει στα κυριευμένα από αρνητική θέληση συναισθήματα και να οδηγήσει τον άνθρωπο στη δημιουργία νέων αξιών. Μέσω της θέλησης για δύναμη ο άνθρωπος αρνείται κάθε τι που εξαντλεί και καταφάσκει σε κάθε τι που δυναμώνει. Είναι μια στάση αμφισβήτησης στο σκοτεινό, μέσω της ενόρμησης για ζωή. Το αρνητικό εμποδίζει τον άνθρωπο να κινηθεί και αποτελεί την αντίσταση στην ίδια τη ζωή. Η θετικότητα είναι η δύναμη που θέλει τη ζωή. Η πλήρης θέληση για δύναμη φανερώνεται στην εξωτερική πραγματικότητα με τη μορφή της δημιουργίας, του πόνου, της καταστροφής των αρνητικών δυνάμεων· τούτη είναι η καταφατική θέληση για δύναμη. Η αιτία μιας οποιασδήποτε αλλαγής είναι η επέκταση μιας δύναμης πάνω σε μια άλλη δύναμη. Το Είναι, είναι μια συσσώρευση δύναμης που διαρκώς αλλάζει, καθώς αυτή προστίθεται και συσσωρεύεται. Η επιθυμία για καταστροφή είναι η έκφραση μιας δύναμης που θέλει στο μέλλον να επισυμβεί. Αυτή η καταστροφή επέρχεται από μια δύναμη, επειδή αυτό που υπάρχει χαρακτηρίζεται από αρνητική θέληση για δύναμη. Είναι η φυσική εξέλιξη των ειδών, η φυσική ενόρμηση της ζωής, που καθίσταται δυνατή σε μια δημιουργική εξέλιξη. Η άρνηση, που φανερώνεται ως ποιότητα της θέλησης για δύναμη στην αισθητή πραγματικότητα, εμπεριέχει τη γνώση μας για τις αντενεργές δυνάμεις. Αυτή, όμως, η μεταβατική κατάσταση του ανθρώπου, μετά τον θάνατο του Θεού, θα οδηγήσει στη διαδικασία της μεταξίωσης, κατά την οποία θα φανερωθεί η καταφατική ποιότητα της θέλησης για δύναμη και η οποία θα είναι η μόνη δρώσα δημιουργική δύναμη. Τούτο το υψηλό, καταφατικό, δυνατό μέγεθος της θέλησης για δύναμη, αναπόφευκτα οδηγεί στον υπεράνθρωπο.
Το κίνημα του μετανθρωπισμού δεν αποτελεί συνέχεια του ανθρωπισμού, αλλά του μηδενισμού και της διάσπασης του ανθρώπου, λόγω της αποταύτισης του εαυτού από τον εαυτό του
Εκείνο που διαφέρει ριζικά στον Nietzsche από τη φιλοσοφία του μετανθρωπισμού συνίσταται στην αξία της συνείδησης. Ενώ οι μετανθρωπιστές εκείνο που επιθυμούν είναι να δημιουργηθεί μέσω της τεχνολογίας μια κοινή παγκόσμια συνείδηση αδιαφοροποίητη, και αυτό το ονομάζουν «νέο διαφωτισμό» (κατά τη γνώμη μου πρόκειται για τον εφιάλτη της οργουελιανής κοινωνίας), ο Nietzsche, αντίθετα, επιδιώκει την ελεύθερη συνείδηση. Η αυταξία της ζωής έγκειται στο γεγονός ότι επιλέγει κανείς να ζήσει επειδή υπάρχει. Η μεταστοιχείωση των αξιών κατέχει κεντρική θέση στη σκέψη του Nietzsche. Είναι εκείνο το κριτήριο που προϋποτίθεται προκειμένου να υπάρξει ο υπεράνθρωπος. Η μεταστοιχείωση είναι το οριακό εκείνο σημείο κατά το οποίο το αρνητικό μεταστρέφεται. Η ποιότητα του αρνητικού μεταστρέφεται και αυτό χάνει την αυτόνομη δύναμή του. Η βούληση για δύναμη δεν έχει αρνητικό χαρακτήρα πλέον. Μέσα στη βούληση για δύναμη το αρνητικό μεταβάλλεται σε κατάφαση. Η κατάφαση αυτή υπάρχει γιατί υπάρχει η καταστροφή του αρνητικού. Καθαιρείται η εξουσία του αρνητικού και αναδύεται η δημιουργία του καταφάσκειν. Απαραίτητο είναι να διαπεράσει κανείς την αρνητικότητα, όχι για να επωμιστεί το φορτίο και να εγκλωβιστεί μέσα στη σκοτεινότητα, αλλά για να φθάσει, με τη βούληση για δύναμη, στο σημείο όπου το σκοτεινό διαλύεται και μεταστοιχειώνεται.
Επομένως, μεταστοιχείωση σημαίνει ότι η βούληση για δύναμη αλλάζει ποιότητα. Οι αξίες δεν αντλούν τη δύναμή τους από τη σκοτεινότητα, αλλά υπάρχουν ως διαφάνεια, όντας ως διαφάνεια. Η ζωή επιβεβαιώνεται ως ζωή και δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι διαφορετικό. Όλες οι αντενεργές δυνάμεις δεν διατηρούνται στη ζωή, αλλά αντίθετα υποτάσσονται και τελικά καταστρέφονται εντός της βούλησης για δύναμη. Η σκοτεινότητα προαναγγέλλει την έλευση του υπερανθρώπου, η θετικότητα, όμως, είναι αυτή που παράγει και τον δημιουργεί. Όλα τα αντενεργά στοιχεία μετουσιώνονται σε ενεργές δυνάμεις ζωής. Οι γνωστές μέχρι τότε αξίες χάνουν την αξία τους. Η καταφατικότητα της ζωής συνιστά ένα καθολικό γίγνεσθαι των δυνάμεων. Η ανατροπή των παλαιών αξιών και η εγκαθίδρυση των καταφατικών ενεργών αξιών είναι δυνατότητες που προϋποθέτουν τη μεταστοιχείωσή τους, τη μεταβολή της σκοτεινότητας σε διαφάνεια.
Το κίνημα του μετανθρωπισμού δεν αποτελεί συνέχεια του ανθρωπισμού, αλλά του μηδενισμού και της διάσπασης του ανθρώπου, λόγω της αποταύτισης του εαυτού από τον εαυτό του. Η τρομακτική συνέπεια του γεγονότος αυτού κατευθύνει προς την αναζήτηση της ευτυχίας στην υλική διάσταση, που αποτελεί το τραγικό αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντίθετα, η ελευθερία της συνείδησης οδηγεί αναπότρεπτα στην ταύτιση του εαυτού, που αποτελεί την προϋπόθεση της πνευματικής εξύψωσης του ανθρώπου· τούτο αποτελεί τον ανθρώπινο άνθρωπο.
* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι δρ. Φιλοσοφίας, Συγγραφέας
Πηγή: https://edromos.gr/o-metanthropos-kai-o-yperanthropos/
Write comment (0 Comments)
Στα χρόνια της ημιμάθειας και της πολιτικής α-νοησίας
- Κατηγορία: Άρθρα
Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη
Ο Γκαίτε είχε διατυπώσει την άποψη ότι «οι μωροί και οι τετραπέρατοι είναι εξίσου ακίνδυνοι, επικίνδυνοι είναι οι μισότρελοι και οι ημιμαθείς».Το κυρίαρχο στοιχείο της ημιμάθειας είναι η αποσπασματική αναπαραγωγή πληροφοριών, που συσσωρεύονται άτακτα στον εγκέφαλο του ημιμαθούς.
Η πολιτική α-νοησία δυστυχώς βρίσκει έκφραση και εφαρμογή σε ποικίλες ημιμαθείς κοινωνικές ομάδες, που ενστερνίζονται άκριτα τα ιδεολογήματα των εκάστοτε πολιτικών.Είναι πλέον φανερό σήμερα ότι το πολιτικό σύστημα έχει κατακλυστεί από τέτοιου είδους πολιτικούς, που η ημιμάθειά τους ή ο λειτουργικός αναλφαβητισμός τους είναι εμφανής. Η γνώση έχει ως χαρακτηριστικό της τη δημιουργικότητα.Και όταν δεν υπάρχει δημιουργικότητα υπάρχει διαφθορά και έλλειψη αξιών.Ας μην προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τη διαφθορά αν δε θεραπευθεί η ημιμάθεια.Και ο μόνος τρόπος ίασης είνα η παραγωγική παιδεία.
Η ψυχοπαθολογία του ημιμαθούς δεν έγκειται στην ελλιπή γνώση, αλλά στη βεβαιότητα της απόλυτης γνώσης.Είναι καθημερινά τα παραδείγματα πολιτικών που μιλάνε με αυτοπεποίθηση και στόμφο παράγοντας το απόλυτο τίποτα.Επομένως, βασική αιτία της πολιτικής παρακμής είναι η ανάδειξη αντιπροσώπων που ο εμφανής λειτουργικός αναλφαβητισμός τους αναπαράγει μια καθοδική πορεία του πολιτικού συστήματος, συμπαρασύροντας ολόκληρη τη χώρα στον αφανισμό της.Αποτελεί χρέος και καθήκον των ανθρώπων που κατέχουν τη στοιχειώδη γνώση να ενεργοποιηθούν και να οργανωθούν προκειμένου να αλλάξει πορεία αυτός ο τόπος.
Διακινδυνευμένη πρόβλεψη:Σε δέκα χρόνια το πολύ, αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα, το όνομα Ελλάδα θα ανήκει στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πηγή:tvxs έτος 2011
Write comment (0 Comments)Προς Γνώση και (συμ)Μόρφωση
- Κατηγορία: Άρθρα
του Τριαντάφυλλου Σερμέτη
Η ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου εξαρτάται άμεσα από τη γνώση του περιβάλλοντός του και του εαυτού του. Η γνώση εισχωρεί στον άνθρωπο μέσω των αισθήσεων, αρχικά ως πληροφορία, που στη συνέχεια, επεξεργαζόμενη από το νου, μετατρέπεται σε γνώση. Η μόρφωση είναι η γνώση που λαμβάνει ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του και συνηθίζεται να πιστοποιείται μέσω των πτυχίων που λαμβάνει. Είναι, όμως, έτσι; Θα πρέπει να διερευνηθεί το αντιφατικό γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, παρά τη γεωμετρική αύξηση των πτυχιούχων στην Ελλάδα (έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά πτυχιούχων στην Ευρώπη και μάλιστα υψηλού επιπέδου επιστήμονες), κατά γενική παραδοχή βαθαίνει η πνευματική παρακμή, αποτυπωμένη εύγλωττα σε κοινωνική κρίση που μαστίζει την κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Θα επιχειρήσω να άρω αυτή την αντίφαση αυτή, αναλύοντας συνοπτικά τη σχέση γνώσης και μόρφωσης. Η απόκτηση γνώσης δυνητικά μπορεί να οδηγήσει στη μόρφωση, όχι όμως απαραίτητα· αυτό εξαρτάται από την αιτία απόκτησης της γνώσης. Αν η απόκτηση της γνώσης αποτελεί το χρηστικό μέσο για κοινωνική ανέλιξη, τότε τούτο έχει ως συνέπεια η γνώση να μην εσωτερικοποιείται στο υποκείμενο, αλλά να παραμένει ως ένα εξωτερικό αντικείμενο με σκοπό τη χρήση. Όταν δεν εσωτερικοποιείται η γνώση με σκοπό την υποκειμενική ταύτιση, τότε αδυνατεί ο άνθρωπος να δια-μορφωθεί. Με άλλα λόγια, αδυνατεί να σμιλέψει, μέσω της γνώσης, τη μορφή του. Αν η απόκτηση της γνώσης, από την άλλη μεριά, αποτελεί τον τελικό σκοπό του ανθρώπου, ως αυταξία, τότε τούτη οδηγεί αναπόφευκτα στη μόρφωση. Η λέξη μορφή σημαίνει το σχήμα που δίνεται μέσω μιας πράξης. Η μόρφωση, επομένως, είναι η ευ-μορφία του σχήματος. Επομένως, η μόρφωση είναι το σμιλεμένο κάλλος του εαυτού, με εργαλείο τη γνώση. Τα χαρακτηριστικά της μόρφωσης, κατά συνέπεια, είναι η καλλιέπεια (καλλι-έργεια, δηλαδή καλή πράξη) που έχει ως χαρακτηριστικά της την ηπιότητα, την εντιμότητα, την ευγένεια, τη διαρκή αναζήτηση του δικαίου· αρετές όλες που οδηγούν αναπόδραστα σε πνευματική εξύψωση. Αντίθετα, χαρακτηριστικά της α-μορφίας (ο δίχως σχήμα εαυτός, η ασχήμια, δηλαδή η αμορφωσιά), είναι ο διαρκής θυμός, η αγένεια, η ανεντιμότητα, η μικρότητα, ο ναρκισσισμός- ατομικό Εγώ – ατομισμός. Αυτά τα χαρακτηριστικά προκύπτουν διότι ο εαυτός δίχως σχήμα είναι ένας εαυτός με ασμίλευτες γωνίες που δεν έχει πάρει μορφή, νιώθοντας γυμνός έναντι του περιβάλλοντός του, και επιχειρεί να προστατευτεί με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά.
Η ανθρωπότητα τα τελευταία πολλά χρόνια ρέπει ασταμάτητα προς έναν άκρατο ωφελιμισμό, με σκοπό την ατομική ικανοποίηση και τον ευδαιμονισμό. Επομένως, τα πράγματα αποκτούν χρηστική αξία, αποτελώντας ένα μέσο για την ηδονική ικανοποίηση αυτών των αναγκών. Η γνώση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση μέσα σε αυτό το γενικό παγκόσμιο περιβάλλον
Είναι γνωστό ότι η ανθρωπότητα τα τελευταία πολλά χρόνια ρέπει ασταμάτητα προς έναν άκρατο ωφελιμισμό, με σκοπό την ατομική ικανοποίηση και τον ευδαιμονισμό. Επομένως, τα πράγματα αποκτούν χρηστική αξία, αποτελώντας ένα μέσο για την ηδονική ικανοποίηση αυτών των αναγκών. Η γνώση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση μέσα σε αυτό το γενικό παγκόσμιο περιβάλλον. Η πληροφορία (πρώτο επίπεδο γνώσης), ως χρηστική αξία, έχει αποκτήσει πρωτεύοντα ρόλο και η υπερ-πληροφόρηση, ειδικά με τα κοινωνικά δίκτυα, έχει δημιουργήσει την αδρανή πληροφόρηση (πληροφόρηση που αποθηκεύεται παρά μόνο λίγα λεπτά ή λίγες ώρες, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να εσωτερικοποιηθεί και να μετατραπεί σε γνώση που θα οδηγήσει σε δια-μόρφωση). Η χρηστικότητα της γνώσης έχει εισχωρήσει και στις βαθμίδες τη εκπαίδευσης, αποτελώντας απλά το μέσο για επαγγελματική εξειδίκευση, με σκοπό την κοινωνική ανέλιξη μέσω του επαγγέλματος. Η διαρκής υποβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών (μείωση των αρχαίων Ελληνικών, ολοκληρωτική αφαίρεση των Λατινικών κ.ά.) και η ενθάρρυνση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, ολοένα και από μικρότερη ηλικία, είναι δείγματα αρνητικά, που με ακριβή πρόβλεψη οδηγούν σε μια κοινωνία ολοκληρωτικά απνευμάτιστη – μη σκεπτόμενη· μια κοινωνία ανθρώπων που θα γνωρίζουν άριστα να διεκπεραιώνουν εκείνο για το οποίο θα έχουν εκπαιδευτεί, αλλά δεν θα μπορούν να σκέπτονται πώς θα αντιδράσουν στη χαμηλή αμοιβή και στην εκμετάλλευση, δεν θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τον παρελθόντα πολιτισμό και ως εκ τούτου θα αδυνατούν να θέσουν νέα πολιτισμικά πλαίσια. Με άλλα λόγια, ήδη δημιουργείται μια εφιαλτική οργουελική κοινωνία βιολογικών όντων-ρομπότ, που η σκέψη θα χρησιμοποιείται μόνο για την τεχνολογική πρόοδο της επιστήμης.
Επομένως, η αντίφαση που προκύπτει από την καθίζηση του πνεύματος τα τελευταία χρόνια και η αντιστρόφως ανάλογη αύξηση των πτυχίων ερμηνεύονται με βάση τη σχέση της γνώσης και της μόρφωσης, το μέσο ή τον σκοπό της γνώσης και τη χρηστικότητα ή την αυταξία αυτής. Όσο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και η παγκόσμια κατεύθυνση θα είναι προσανατολισμένα μόνο προς την επαγγελματική εξειδίκευση, όσο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα παρέχει εγκύκλιες γνώσεις και δεν θα ενισχύει τη γνώση ως αυταξία που ως σκοπό θα έχει τη μόρφωση και όχι την απόκτηση πιστοποιημένης επαγγελματικής εξειδίκευσης, τόσο η ελληνική κοινωνία θα κατευθύνεται στην παραγωγή καλά εξειδικευμένων πτυχιούχων αμόρφωτων ανθρώπων που θα εξυπηρετούν μόνον την «αγορά», οπωσδήποτε όμως όχι τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους. Η κοινωνία που αντιλαμβάνεται τη γνώση της επαγγελματικής εξειδίκευσης ως μόρφωση, είναι μια κοινωνία δίχως ταυτότητα, δίχως παρόν και μέλλον, υποταγμένη εσαεί στη μιζέρια και στη φτώχεια της ανέφικτης ευτυχίας· είναι, εν τέλει, μια βαθιά άρρωστη κοινωνία.
Πηγή:https://edromos.gr/pros-gnosi-kai-symmorfosi/
Write comment (0 Comments)