Άρθρα

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Άρθρα

Δημοσιεύθηκε : 10 Φεβρουαρίου 2024

Εμφανίσεις: 895

*Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Τον Οκτώβριο του 1987 η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο περιοδικό Women’s Own, ισχυριζόμενη ότι «Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα» («Τhere is no such thing as society. There are individual men and women and there are families»). Αυτή η φράση έμελλε να σκιαγραφήσει με έμφαση την επερχόμενη εποχή της επικράτησης του ατομικού έναντι του κοινωνικού. Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια το άτομο να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για εκείνο που συμβαίνει στο κοινωνικό περιβάλλον. Τούτο σημαίνει ότι προέχει όχι απλά η επιβίωση αλλά η με οποιονδήποτε τρόπο επικράτηση του ενός έναντι του άλλου. Σταδιακά αυτό κατευθύνει προς μια κοινωνία που δεν έχει κοινές αναφορές, κοινές αξίες και κοινά οράματα. Δημιουργούνται κοινωνικά ρήγματα που οδηγούν τελικά αναπότρεπτα σε θραύσματα ατομικά, με συνέπεια την απανθρωποποίηση του ανθρώπου.

Στην κοινωνική ψυχολογία η απανθρωποποίηση ορίζεται ως η διαδικασία με την οποία ένα άτομο ή μια ομάδα θεωρεί τους άλλους ως μη άξιους ανθρώπινης μεταχείρισης. Η απανθρωποποίηση είναι συνηθισμένη σε προσωπικές συγκρούσεις, εμφύλιες διαμάχες και πόλεμους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που οδήγησε σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πράξεις γενοκτονίας, αποτέλεσε το Ολοκαύτωμα, που απεικόνισε με τον πιο τραγικό τρόπο αυτήν ακριβώς τη μεταστροφή του ανθρώπου από ήρεμο και φιλειρηνικό πολίτη σε ένα απάνθρωπο ον, ικανό να βασανίσει και να θανατώσει εκατομμύρια συνανθρώπων του. Υπάρχουν δύο μορφές απανθρωποποίησης: στην πρώτη ανήκουν αυτοί που διαπράττουν τα εγκλήματα ως φυσικοί αυτουργοί και στη δεύτερη ανήκουν αυτοί που συμμορφώνονται παθητικά και σιωπηλά στα εγκλήματα. Ωστόσο, η χρήση απάνθρωπων συμπεριφορών για την απαξίωση των άλλων δεν περιορίζεται μόνο σε ακραίες ή περιθωριακές καταστάσεις. Τέτοιες απαξιωτικές συμπεριφορές μπορούν να υπάρξουν σε πολλαπλά επίπεδα της κοινωνίας, όπως σε νόμους, σε άρθρα εφημερίδων, σε επιστημονικά περιοδικά αλλά και σε απλές καθημερινές πράξεις.

Η σταδιακή επικράτηση της ιδέας της Μάργκαρετ Θάτσερ από τις αρχές του 21^ου αιώνα οδήγησε τον δυτικό κόσμο στην αντίληψη ότι για το άτομο πρωτεύουσα σημασία έχει η οικονομία, προκειμένου αυτό να αποκτήσει περισσότερα αγαθά, καθώς αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει στην ατομική ευτυχία. Το άτομο ταυτίζεται αποκλειστικά με την οικονομία και υφίσταται μόνο στο πλαίσιό της. Αυτή η προτεσταντικής προέλευσης ιδέα οδήγησε τις δυτικές κοινωνίες στην υιοθέτηση της άποψης ότι μόνο η ύλη έχει σημασία και το πνεύμα αποκτά δευτερεύουσα ή και μηδαμινή σημασία. Αυτή η αντίληψη είχε ως συνέπεια την πνευματική απορρύθμιση, την αποϊεροποίηση του ανθρώπου και την σταδιακή απανθρωποποίηση και, εν τέλει, αποκτήνωσή του.

Τελικά, αποδεικνύεται ότι η πρόοδος της ανθρωπότητας στον υλικό και τεχνολογικό πολιτισμό δεν επιφέρει εσωτερική πρόοδο στον άνθρωπο εξανθρωπίζοντάς τον· εξακολουθεί, λοιπόν, να υπάρχει το ζητούμενο του εξανθρωπισμού του ανθρώπου. Η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων, η φτώχεια, η πείνα, εξαθλιώνουν και εξαχρειώνουν τους ανθρώπους, κάνοντάς τους να κλείνονται στους εαυτούς τους, με αποτέλεσμα να ενδιαφέρεται ο κάθε άνθρωπος για τον τρόπο που θα επιβιώσει αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος και οι οικείοι του. Το γεγονός αυτό προκαλεί όχι μόνο ακραίο ατομισμό αλλά στην κυριολεξία διάσπαση του ατόμου. Στην Ελλάδα των μνημονιακών χρόνων το φαινόμενο της εξαθλίωσης και της εξαχρείωσης των ανθρώπων πήρε τεράστιες διαστάσεις. Αυτό προκάλεσε μεγάλη ενοχοποίηση στους ανθρώπους, καθώς ο κάθε ένας θεώρησε ότι ο ίδιος φταίει αποκλειστικά, με συνέπεια να επέλθει θυμός, ο οποίος έπρεπε με κάποιο τρόπο να εκφορτιστεί. Η εκφόρτιση του θυμού λαμβάνει χώρα με δύο τρόπους: Ο ένας τρόπος στρέφεται προς τον ίδιο τον εαυτό, με συνέπεια να αυξηθούν οι αυτοκτονίες τα τελευταία χρόνια. Ο άλλος τρόπος είναι να εκφορτίζεται ο θυμός αδιάκριτα στον πιο αδύναμο διπλανό μας, με αποτέλεσμα η βία να αυξηθεί κατακόρυφα και να αρχίσει να διαρρηγνύεται κάθε έννοια συνοχής της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που έπαψε να έχει κοινές αξίες. Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει πλέον να μην έχει καμιά αξία. Όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Έτσι, η ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες λειτουργεί προτάσσοντας τον ατομισμό και την ιδιοτέλεια δίχως κοινές αξίες. Η πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας αλωμένη, αλλοτριωμένη και παραδομένη σε μετριότητες που εξυπηρετούν ιδιοτελή και ατομικά συμφέροντα, δεν μπορεί να καθοδηγήσει με ασφαλή τρόπο την κοινωνία και την χώρα.

Ο εξανθρωπισμός της κοινωνίας θα επέλθει όταν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανθρωποποίησης του ανθρώπου. Τα  κριτήρια οπωσδήποτε είναι η παιδεία που αποκτάται μέσω της εκπαίδευσης, μιας εκπαίδευσης που δεν θα έχει ως προτεραιότητα την προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς με μηχανική ανάπτυξη δεξιοτήτων, αλλά την ολόπλευρη καλλιέργεια του πνεύματος. Ο ήλιος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο, δημιουργώντας μεγάλες σκιές. Ο ακραίος ατομισμός οδηγεί αναπότρεπτα όχι μόνο στη διάλυση της κοινωνίας, αλλά σε διάλυση κάθε ζωτικού χώρου και εν τέλει στη διάλυση της χώρας και του κράτους. Κατά συνέπεια τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Ας μη λησμονούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν πολιτισμό και έμειναν στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ένας από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς, διότι πρώτιστα καλλιέργησαν το πνεύμα τους έχοντας σαφείς αναφορές στις αξίες της ανθρωπιάς, του σεβασμού και της δικαιοσύνης.

                                                                                                                                                                                        * Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης

                                                                                                                                                                                      είναι Δρ. Φιλοσοφίας-Συγγραφέας

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Άρθρα

Δημοσιεύθηκε : 20 Ιουνίου 2022

Εμφανίσεις: 637

του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

H ανθρωπότητα έχει εισέλθει τα τελευταία χρόνια σε μια περίοδο κατά την οποία όσο οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών αυξάνονται, παγιώνοντας συνθήκες κοινωνικής ανισότητας, τόσο η τιμή της ανθρώπινης ζωής ευτελίζεται. Όλα τούτα οφείλονται, εν πολλοίς, στην κατάρρευση της έννοιας της εντιμότητας. Γιατί, όμως, η ανθρωπότητα έχει περιέλθει σε μια τέτοια κατάσταση; Τι σημαίνει να είναι κάποιος ανέντιμος;

Εντιμότητα συνιστά ο δίκαιος και διαφανής τρόπος συμπεριφοράς τόσο απέναντι στον εαυτό μας όσο και στη σχέση μας με τους άλλους. Ο έντιμος άνθρωπος πάντα απολαμβάνει της εμπιστοσύνης και του σεβασμού των συνανθρώπων του. Το πρώτο παιδί της ανεντιμότητας είναι το ψέμα. Πολλές φορές το ψέμα ειπώνεται λόγω της έλλειψης γνώσης, επιχειρώντας κάποιος να καλύψει το εν λόγω έλλειμμά του. Αρκετές φορές το ψέμα υιοθετείται ως καύχηση για δεξιότητες που δεν υφίστανται. Κατά συνέπεια, η ανεντιμότητα έχει να κάνει περισσότερο με τον ίδιο τον εαυτό του ανέντιμου, που προτιμά πρώτιστα να εξαπατά τον εαυτό του. Η ανεντιμότητα αποτελεί εμπόδιο στον ίδιο τον άνθρωπο ώστε να πραγματώσει εκείνο που μπορεί και θέλει. Είναι μια ασθένεια, όπως ο καρκίνος, που εξαπλώνεται από το ατομικό στο κοινωνικό επίπεδο. Το δεύτερο παιδί της ανεντιμότητας είναι η υποκρισία. Η επιβολή του μονόδρομου σε μια στερεοτυπική υλιστική ευτυχία έχει εξουθενώσει τους ανθρώπους στην αναζήτησή της. Η προσπάθεια κατάκτησής της, μέσα από διαδρομές που δεν γνωρίζουν ηθικούς φραγμούς, ποτέ δεν έμοιαζε τόσο επιθυμητή από τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το ίδιο συμβαίνει στους πολιτικούς, αρκεί να δει κανείς το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, όπως επίσης και μια μόνιμη κατάσταση χαρωπής (sic) εικόνας στις τηλεοπτικές εκπομπές. Οι ειδήσεις και οι ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης αποτελούν το μέσο χειραγώγησης των τηλεθεατών. Οι συμμετέχοντες «δημοσιογράφοι» συνεισφέρουν στο ανέντιμο παιχνίδι της χειραγώγησης, υπηρετώντας τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως θεσμός, αποτελεί τον ορισμό της υποκρισίας (μήπως άραγε ήρθε η ώρα να υπάρξει μια έντιμη συζήτηση στην Ελλάδα για τη σχέση μας με την ΕΕ;).

Η επικράτηση της ανεντιμότητας είναι η κόλαση που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα για τον εαυτό της. Ο Lewis Andrews, ένας σύγχρονος ψυχολόγος, στο βιβλίο του Thine Own Self Be True (1989) εξηγεί στη θεωρία του ότι «η ανέντιμη συμπεριφορά είναι η ρίζα των περισσότερων ψυχολογικών προβλημάτων μας». Με το να είναι κανείς έντιμος διασφαλίζει ότι είναι απαλλαγμένος από όλα τα βάρη της ενοχής και των τύψεων.

Δεν είναι μόνο οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι εγκληματίες και οι απατεώνες που είναι ανέντιμοι. Μια κοινωνία αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από συνηθισμένους ανθρώπους, που μοιάζουν να αποδέχονται και να υιοθετούν την ανεντιμότητα ως θεμιτό μέσο επίτευξης της κοινωνικής καταξίωσης. Όσο περισσότερο ανέντιμος είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο θρασύς και αγενής γίνεται, λαμβάνοντας χαρακτηριστικά που, με στρεβλό τρόπο, τείνουν να επιδοκιμάζονται στην κοινωνία μας ως απαραίτητα στοιχεία επιβίωσης. Σε αντίθεση όμως με όλα τα παραπάνω, εάν τα μέλη μιας κοινωνίας είναι τίμια, αξιοπρεπή και δίκαια, ολόκληρη η κοινωνία ωφελείται, καθώς αρχίζει να λειτουργεί ο «νόμος της έλξης».

Τις κοινωνίες τις αλλάζουν οι άνθρωποι. Επιστροφή στην αρετή της εντιμότητας είναι η μετάβαση της ανθρωπότητας από τη νηπιώδη ηλικία στην ωρίμανσή της. Επιστροφή στην εντιμότητα είναι η αθωότητα της φύσης του ανθρώπου. Η εντιμότητα αποτελεί την αξία της ανθρωπινότητας στην απανθρωπία του μέλλοντός μας.

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας

Πηγή: https://edromos.gr/i-katarreysi-tis-entimotitas/?fbclid=IwAR3zv2FqRErs1r2iGBDDgcJE7XmXI8Khi8jkvaxaXU3BofCp88ieK4tKDa0

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Άρθρα

Δημοσιεύθηκε : 28 Μαΐου 2023

Εμφανίσεις: 423

Κριτική προσέγγιση στο βιβλίο του Vito Mancuso «Για το Νόημα της Ζωής».

Πριν από λίγο καιρό εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, σε μετάφραση του Παναγιώτη Υφαντή, ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Ιταλού καθηγητή Σύγχρονης Θεολογίας Vito Mancuso. Το βιβλίο αυτό έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στην Ιταλία. Ο Vito Mancuso επιχειρεί με το νέο του δοκίμιο «Για το Νόημα της Ζωής» να μας επαναφέρει σε επαφή με τη φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας απλή και κατανοητή γλώσσα.

Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται πλέον από τη λογική του άκρατου ατομισμού και της κατανάλωσης, τα υπαρξιακά ερωτήματα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ή έχουν αλλάξει. Το «Από πού προέρχομαι;» έχει γίνει «Πόσα κερδίζω;». Το «Πού πάω;» έχει μετατραπεί σε «Τι αγοράζω;». Ο Mancuso επανεξετάζει τα αιώνια αυτά ερωτήματα υπό μία νέα οπτική.

Ο φιλόσοφος εκκινεί από την επισήμανση ότι υπάρχει μια κατάσταση σύγχυσης και κρίσης αξιών που μας έχει οδηγήσει στην αποξένωση, ιδιαίτερα τον καιρό της πανδημίας, καθώς οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι υπάρχει σοβαρή έλλειψη στη σαφήνεια της ταυτότητάς τους. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, στη σύγχρονη εποχή οι άνθρωποι έχουν χάσει την ιδέα της συλλογικότητας και απομονώνονται όλο και περισσότερο. Αυτό προκαλεί κοινωνική και προσωπική δυσφορία, τα οποία όμως έχουν αρχέγονες ρίζες και δεν εμφανίστηκαν μόνο τον καιρό της πανδημίας. Ωστόσο, επιμένει ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον εαυτό τους στο παράλογο και την ανοησία. Η πανδημία και η επακόλουθη αφθονία ελεύθερου χρόνου ώθησαν πολλούς ανθρώπους σε μια βαθύτερη ενδοσκόπηση και στοχαστικότητα, περισσότερο από ό,τι συνήθως. Οι σύγχρονοι καιροί καλούν τους ανθρώπους να αναστοχαστούν για τα λάθη τους και να ανακτήσουν την ανθρωπινότητά τους προκειμένου να διασώσουν τον εαυτό τους. Στο βιβλίο «Για το Νόημα της Ζωής» ο Mancuso επιχειρεί να απαντήσει εκ νέου στα πανανθρώπινα ερωτήματα. Ισχυρίζεται με ενάργεια ότι η επανεύρεση του «νοήματος της ζωής» θα ήταν καθοριστικής σημασίας σήμερα, θα έκανε τον άνθρωπο ικανό για σκέψη και δράση, θα τον απάλλασσε από πολλούς περιορισμούς και θα τον έκανε για άλλη μια φορά πρωταγωνιστή της ιστορίας. Το κακό, ο πόνος και η απώλεια έχουν εισχωρήσει με δύναμη στην καθημερινότητά μας, από τα οποία συνήθως προσπαθούμε να απομακρυνθούμε και να μην τα συλλογιζόμαστε. Εφόσον, όμως, δεν μπορούμε πλέον να τα αγνοήσουμε, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε το νόημα της ύπαρξής τους. Ο Mancuso θεωρεί το κακό και τη δυστυχία όχι ως κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί αλλά ως εκείνη την ανεπιθύμητη προοπτική της προόδου. Αν το κακό είναι μπροστά στα μάτια μας, δεν πρέπει να το αποφύγουμε ή να το αποδεχθούμε παθητικά, αλλά να ενεργήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο για να κάνουμε τη ζωή μας λιγότερο άδικη και οδυνηρή.

Υπάρχουν δύο βασικές θέσεις πάνω στις οποίες αναπτύσσεται το δοκίμιο του Mancuso. Η πρώτη, με επίκεντρο την αξία της ελευθερίας, είναι η ανυπαρξία του νοήματος που υφίσταται όταν δεν υπάρχει συναίνεση. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας μας είναι ο δημιουργός ή ο ερμηνευτής του νοήματος που αποφασίζει να νοηματοδοτήσει τη ζωή του. Το νόημα μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει και αυτό εξαρτάται από εμάς. Η δεύτερη θέση επικεντρώνεται στο γεγονός ότι το νόημα της ζωής είναι η συνέργεια. Ο όρος «συνέργεια» υιοθετείται από τον φιλόσοφο Μάρκο Αυρήλιο και ερμηνεύεται από τον Mancuso ως ο συ-στατικός εκείνος σύνδεσμος οποιασδήποτε μορφής ζωής ανάμεσα σε διαφορετικές οντότητες. Όλα είναι σχέση και συνέργεια. Με αυτές τις δύο θέσεις ο Mancuso προσπαθεί να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ της ατομικότητας και της σχεσιακής προοπτικής. Η παντοδυναμία τού Εγώ πρέπει να αποσυρθεί και να δώσει τη θέση της στην αντίληψη ενός εσωτερικού κενού που όλοι νιώθουμε. Αυτό το κενό προκαλεί φόβο και απελπισία και υπάρχει η τάση να το παραγεμίζει ο σύγχρονος άνθρωπος με στοιχεία κενοδοξίας, δηλαδή με περιττά αντικείμενα και ρηχές ιδέες, που τον υποτάσσουν σε έναν άκρατο καταναλωτισμό. Αντίθετα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αναστοχαστούμε για αυτό το κενό και να οδηγηθούμε στην αυτεπίγνωση, κατανοώντας ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από το Εγώ. Ο καθένας μπορεί να βρει το νόημα της ζωής του μέσα του, εφόσον ο καθένας, εμβαθύνοντας στον εαυτό του, αποφασίσει ποιο νόημα θα δώσει στη δική του ύπαρξη, ποιες αξίες θα υιοθετήσει και ποιες όχι. Το νόημα της ζωής κάποιου είναι μια καθημερινή δική του κατασκευή. Πρέπει να το δομεί καθημερινά σε έναν διαρκή αγώνα.

Εν κατακλείδι, ενώ ο Mancuso καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, εκθέτει τις σκέψεις του με απλότητα και σαφήνεια που διευκολύνουν την ανάγνωση του βιβλίου και κάνουν τη θεματολογία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, καταδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο κάποιος παράγει φιλοσοφία, όταν αναλύει φιλοσοφικά ερωτήματα που τα έχει κατακτήσει σε βάθος και σε τέτοιο σημείο που να μην έχει αμφιβολίες. Ο Mancuso το πετυχαίνει αυτό όχι μόνο όσον αφορά στο «νόημα της ζωής» αλλά και σε συναφείς προβληματισμούς που περιστρέφονται γύρω από αυτό.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης

Δρ. Φιλοσοφίας-Συγγραφέας

Πηγή: https://www.naftemporiki.gr/culture/books/1474940/to-noima-tis-zois-se-enan-midenistiko-kosmo/?fbclid=IwAR1bNGas6C6SWftYQ2xODRxXiRkxClKSwJZhyan3qnnWJ62LwmnG-LUcZRk

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Άρθρα

Δημοσιεύθηκε : 19 Σεπτεμβρίου 2021

Εμφανίσεις: 901

του Τριαντάφυλλου Σερμέτη**

Στις 10 Ιουνίου 2017 είχα ραντεβού με την ιστορία. Είχα κληθεί από τον ίδιο τον Μίκη για να γνωριστούμε και να συζητήσουμε. Στην πορεία της συζήτησής μας συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ραντεβού μόνο με την ιστορία του παρελθόντος αλλά και με την ιστορία που γραφόταν στο παρόν και είχε αφηγήσεις και από το μέλλον. Η αφορμή για να με καλέσει στο σπίτι του ήταν μια παρουσίαση βιβλίου που αναφερόταν σε αυτόν και στην οποία είχα την τιμή να είμαι ένας από τους εισηγητές. Η αιτία που με κάλεσε, και μου το είπε όταν πήγα στο σπίτι του, ήταν ότι ήθελε να ηγηθώ ενός πολιτιστικού κινήματος, ανάλογου των Λαμπράκηδων της δεκαετίας του ΄60, μέσω του οποίου θα δημιουργούνταν πολιτιστικοί πυρήνες σε όλη την Ελλάδα με σκοπό την πνευματική αφύπνιση των Ελλήνων. Το κίνημα αυτό είχε ως τελικό σκοπό την εθνική ανεξαρτησία, καθώς θεωρούσε ο Μίκης, και ταυτιζόμουν και εγώ, ότι όλα τα δεινά της χώρας προέρχονται από την εθνική υποδούλωση του ελληνικού κράτους από δημιουργίας του. Τελικά, αυτή η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη προς το πρόσωπό μου δεν ευοδώθηκε ποτέ, για λόγους ανεξάρτητους από τον ίδιο, που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν.

Την ημέρα της συνάντησής μας ο Μίκης είχε πυρετό και παρά τις παραινέσεις του γιατρού του να μην συναντηθούμε, εκείνος επέμενε οπωσδήποτε να βρεθούμε. Έτσι, με υποδέχθηκε στην κρεβατοκάμαρά του. Εκεί συζητούσαμε περίπου για πέντε συνεχόμενες ώρες. Τον άκουγα να διηγείται ιστορίες του εμφυλίου, της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης και τότε συνειδητοποίησα ότι έβλεπα να περνά από μπροστά μου όλη η ιστορία της Ελλάδας κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Συνειδητοποίησα ότι ο Μίκης είναι η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας· είναι η Ελλάδα που δεν λυγίζει, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα της δικαιοσύνης, η Ελλάδα της ανιδιοτέλειας. Μια Ελλάδα που σήμερα δεν υπάρχει. Έφυγα από εκείνη τη συνάντηση και κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, τι σημαίνει μεγαλείο ανθρώπου.

ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ τις ημέρες όλοι μιλούν για τον Μίκη, για τις σπουδαίες κυρίως μουσικές του και κατά δεύτερο λόγο για την πολιτική του στάση, πάντα όμως για τη στάση του κυρίως κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Συστηματικά, όμως, αποφεύγεται από τα ΜΜΕ και από τα πολιτικά πρόσωπα η αναφορά στην πολιτική του στάση κατά την τελευταία δεκαετία της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Αποφεύγουν, όχι άδολα, να αναφερθούν στη δημιουργία της οργάνωσης ΣΠΙΘΑ και στο πολιτικό ρεύμα που είχε στην αρχή, όταν έθετε φανερά το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και κατατρόμαξε όλο τα πολιτικό φάσμα. Οι υποκριτικά μεγαλόστομες και ακίνδυνες αναφορές στο μουσικό του έργο κυριαρχούν. Γιατί όμως; Γιατί οι ίδιοι που τώρα τον υμνούν είτε προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν είτε τον «πούλησαν» πολιτικά. Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 στη μεγαλύτερη συγκέντρωση της μεταπολίτευσης, με μπροστάρηδες τον Μίκη και τον Μανώλη Γλέζο, υπήρξε απόπειρα δολοφονίας και των δύο από τις δυνάμεις καταστολής. Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Παπαδήμος· ο Σαμαράς, ο οποίος ως πρόεδρος της Ν.Δ. στήριζε εκείνη την κυβέρνηση, αυτές τις ημέρες έκανε την εξής δήλωση: «Ο Μίκης της Ελλάδας, της Ρωμιοσύνης, των Αγώνων για Ελευθερία κι Αξιοπρέπεια, της Δικαιοσύνης, ο Μίκης της Οικουμένης δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά θα είναι πάντα εδώ. Να μας θυμίζει ό,τι Άξιον Εστί… Να μας παρακινεί να “μη λησμονάτε τη χώρα μου!”. Αντίο αδελφέ μου, αντίο ρόδο αμάραντο, αντίο Μίκη!». Παρόμοιες δηλώσεις ειπώθηκαν και από την Γεννηματά και από τον Βελόπουλο που στήριζαν εκείνη την κυβέρνηση. Τι θράσος και υποκρισία! Ας μην πούμε για τη συμφωνία που είχε κάνει με τον Τσίπρα για εκείνη την ημέρα και δεν τηρήθηκε ποτέ από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν ένας Έλληνας κομμουνιστής που ερχόταν απευθείας από το ΕΑΜ. Δεν διαχώριζε, δηλαδή, το εθνικό από το ταξικό. Θεωρούσε ότι η Εθνική ενότητα, που αποτελεί προϋπόθεση για την εθνική ανεξαρτησία, θα έλυνε και την ταξική ανισότητα. Τούτη η βασική πολιτική σκέψη του βραχυκύκλωνε όλο το πολιτικό σύστημα

Τι είναι, όμως, εκείνο που παρακινούσε τον Μίκη σε αυτή την ηλικία και με τόση αναγνωρισιμότητα σε όλο τον κόσμο να ασχολείται, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του, με το μέλλον της χώρας του; Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα απολάμβανε τα τελευταία χρόνια της ζωής του και θα ήταν υπερήφανος για αυτά που είχε καταφέρει. Η συνάντηση μαζί του μου έδωσε την απάντηση. Ήταν η ανιδιοτελής αγωνία για την πατρίδα του, η αγωνία του για τα βάσανα και τη φτώχεια του λαού του. Ήταν ένας Έλληνας κομμουνιστής που ερχόταν απευθείας από το ΕΑΜ. Δεν διαχώριζε, δηλαδή, το εθνικό από το ταξικό. Θεωρούσε ότι η Εθνική ενότητα, που αποτελεί προϋπόθεση για την εθνική ανεξαρτησία, θα έλυνε και την ταξική ανισότητα. Τούτη η βασική πολιτική σκέψη του βραχυκύκλωνε όλο το πολιτικό σύστημα. Έτσι, η αμόρφωτη και αδιάβαστη αριστερά τον θεωρούσε «εθνικιστή» και η δεξιά, με το πρώτο επίπεδο σκέψης που διαθέτει, έβλεπε τον Μίκη να πλησιάζει προς αυτήν. Αλλά ο Μίκης ήταν Έλληνας πατριώτης κομμουνιστής και δεν χωρούσε ούτε στην πατριδοκάπηλη δεξιά ούτε στο κομμάτι εκείνο της αδιάβαστης αριστεράς στο οποίο ο ίδιος απέδιδε στοιχεία «αριστερόστροφου φασισμού». Χωρούσε, όμως, στην καρδιά του απλού λαού που κατανοούσε, ενστικτωδώς ίσως, το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Για αυτόν τον λόγο, επειδή δεν μπορούσαν να αρνηθούν το μεγαλείο του, όλες οι πολιτικές δυνάμεις περιορίζονταν στη μουσική του και παρέβλεπαν τον πολιτικό Μίκη. Η μουσική του Μίκη, όμως, ήταν πολιτική και η πολιτική του σκέψη έγινε μουσική. Το πάντρεμα της λόγιας με τη λαϊκή μουσική αντιπροσωπεύει την εθνική ενότητα. Το τραγούδι της φτωχολογιάς είναι τραγούδι ταξικό. Όλα είναι ενιαία και αδιαχώριστα μεταξύ τους. Η ΣΠΙΘΑ του Μίκη ήταν η φλόγα όλης αυτής της μουσικής που έπαιρνε πολιτικά χαρακτηριστικά εθνικής απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους πολιτικούς της δυνάστες και τους πολιτικούς της υπαλλήλους στο εγχώριο πεδίο. Για αυτούς τους λόγους χτυπήθηκε ανηλεώς ο Μίκης και από τους «μπράβους» του διαδικτύου από όλες τις πλευρές και ακόμα και αυτές τις ημέρες χτυπιέται.

Ο ΜΙΚΗΣ όλη αυτή τη δεκαετία έψαχνε εναγωνίως ανθρώπους ανιδιοτελείς και πατριώτες για να πετύχει τον στόχο του. Η ΣΠΙΘΑ είχε ήδη διαλυθεί εκ των έσω, καθώς κυρίως ιδιοτελείς άνθρωποι με προσωπικά συμφέροντα τον είχαν πλησιάσει. Αρκεί να δει κανείς ποιοι αξιοποίησαν τον Μίκη για να εκλεγούν βουλευτές με άλλα κόμματα ή και να φτιάξουν δικά τους κόμματα. Αλλά και πολλοί άλλοι είχαν κολλήσει σαν βδέλλες επάνω του τα τελευταία χρόνια, για να πάρουν οι ίδιοι λίγη από τη λάμψη του και να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα, αποσκοπώντας στο να συνδέσουν τις ανούσιες ζωές τους με το όνομά του μόνο και μόνο για να αποκομίσουν οφέλη. Είναι αλήθεια ότι είχε πολλούς τέτοιους «φίλους» που τον συναντούσαν και μόλις έφευγαν τον αποκαλούσαν «ραμόλι» και «γέρο», παρά την πνευματική του διαύγεια και είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα γύρω του που προσπαθούσε να τον αποκόψει από υγιείς ανθρώπους. Ο Μίκης όλα αυτά τα καταλάβαινε, αλλά σωματικά δεν είχε πια δυνάμεις για να βγει μπροστά και για αυτόν τον λόγο ήταν απογοητευμένος και τα τελευταία χρόνια έψαχνε εναγωνίως να βρει ανθρώπους να συνεχίσουν το όραμά του για την Ελλάδα.

Ο Μίκης ακτινοβολούσε το φως της Ελλάδας στα πέρατα της οικουμένης, ήταν και είναι ο άνθρωπος που ταυτίζεται σε όλο τον κόσμο με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Για αυτόν τον λόγο η είδηση του θανάτου του έγινε πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο. Ο Μίκης Θεοδωράκης συμπυκνώνει αυτό που ονομάζουμε ελληνικότητα. Είναι αυτός που άφηνε ίχνη φωτός μέσα στη ναυαγισμένη πολιτεία και με το φως του έσβηνε τη φωτιά που έχει κατακάψει την ελληνική συνείδηση, προσπαθώντας να φωτίσει το μέλλον για να ανατρέψει τη νεκρική σιγή της ευλογημένης γης.

Αντίο Μίκη
Με απέραντο σεβασμό

*Ο Τίτλος «Επίμονο Παρόν» ανήκει σε σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη από «Τα Λυρικότερα»,  με στίχους του Διονύση Καρατζά και ερμηνεία από την Μαρία Φαραντούρη. Το τραγούδι ανήκει στο Album «Poetica» (1996)

** Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας

Πηγή: https://edromos.gr/o-mikis-tou-epimonou-parontos/