Τριαντάφυλλος Σερμέτης

Κατηγορία: Βιβλία

Η ποίηση της αγάπης σκοπό έχει να εξευμενίσει τους εραστές. Ο Rumi επιδιώκει την πλήρη παράδοση σε αυτό το σκοπό και το προσφέρει με έναν μεγαλειώδη τρόπο. Με τα ποιήματά του ωθεί στην ανοικτότητα, στο κέντρο της ουσίας της ύπαρξης και στην αίσθηση του φωτός, σε μια εσωτερική ενέργεια συμπαντικής υφής. Η ενέργεια αυτή δίνει ζωή, αλλά και τη δυνατότητα της συνάντησης με τον Θεό. 

Για αγορά του βιβλίου απευθυνθείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: https://iwrite.gr/bookstore/gia-ton-theo-kai-ton-erwta/

 

fShare
Write comment (0 Comments)

Κατηγορία: Βιβλία

 

Η θεματολογία της διερευνά με ποιητικό τρόπο την αγωνία και την ανησυχία του ποιητή για τη Γέννηση, τον Θάνατο, τον Έρωτα, το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι και το στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς αυτή πορεύεται μέσα στον χρόνο.

Για την αγορά το βιβλίου απευθυνθείτε στο παρακάτω email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

fShare
Write comment (0 Comments)

Κατηγορία: Άρθρα

 

 

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Η μεταβατική εποχή που βιώνει η ανθρωπότητα γενικότερα και η Ελλάδα ειδικότερα, αλλά και οι πολύπλοκες και πολυπλόκαμες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, απαιτούν επίμονα να αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα με την ανάλογη σοβαρότητα. Η σοβαρότητα έγκειται στο γεγονός ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστούν οι καταστάσεις υπό μια νέα οπτική, απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε αγκυλώσεις. Η ιστορική εμπειρία της σκέψης και των πράξεων των συλλογικοτήτων και των κινημάτων αποτελούν την αναγκαία αναφορικότητα, προκειμένου να προχωρήσει το συλλογικό υποκείμενο, αλλά επουδενί δεν μπορεί να αποτελεί εμμονικό βαρίδιο στην προοπτική νέων καταστάσεων, οι οποίες έχουν πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά, καθώς βρισκόμαστε στο τέλος της εποχής του Διαφωτισμού και στην εκκίνηση μιας νέας. Σε μια κοινωνία, που παραιτημένη χειραγωγείται σχεδόν απόλυτα, είναι αναγκαίο να βρεθούν εκείνες οι συναρμογές που θα ενώσουν τα κομμάτια και ως συμπαγές σώμα, που θα νοεί δημιουργικά, θα δώσει την τελική λύση στο δράμα. Διότι αυτήν τη στιγμή συμβαίνει να έχει επικρατήσει ο φόβος, που είναι το καταγωγικό ένστικτο της φύσης του ανθρώπου, καθώς είναι σύνηθες να το χρησιμοποιούν οι παντός είδους εξουσίες προκειμένου να επιβληθούν στους ανθρώπους, είτε στο προσωπικό είτε στο κοινωνικό επίπεδο. Το πρώτο στάδιο, προκειμένου να επιτευχθεί η φοβική επιβολή, είναι να κλονιστεί η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον εαυτό του· τούτο επιτυγχάνεται με την ενοχοποίηση του εαυτού. Το τρίγωνο αυτό, εξουσία, ενοχή και φόβος, που βασίζονται σε καταγωγικά ένστικτα του ανθρώπου, είναι καθοριστικά στη ζωή των ανθρώπων και προσδιορίζουν σχεδόν ολοκληρωτικά τον προσωπικό και κοινωνικό βίο. Είναι ανάγκη να ειπωθεί επιτακτικά, προκειμένου να εισαχθούμε στην έννοια της ανοικτότητας, ότι το κακό έχει την τάση να μην σκέπτεται και το χαρακτηριστικό του είναι ότι αποζητά πάντα το τέλος σε ο,τιδήποτε ενέχει ζωή, εν αντιθέσει με τη σκέψη που απαιτεί κίνηση και η κίνηση πάντα παράγει ζωή. Κατά συνέπεια, η δημιουργική σκέψη αποτελεί το αντίδοτο για ο,τιδήποτε κακό συμβαίνει. Για να υπάρξει, όμως, ένα τέτοιο κριτήριο, η ανοικτότητα αποτελεί την προϋπόθεση της δημιουργικής σκέψης του υποκειμένου και τούτο είναι απαραίτητο να εκπορευτεί καταρχήν από το προσωπικό πεδίο και στη συνέχεια να διαχυθεί και να δικτυωθεί στον κοινωνικό χώρο.

Η επιθυμία, η προθυμία και η ικανότητα κάποιου, προκειμένου να συμβαδίσει μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και να αναθεωρήσει ορισμένες ιδέες του, αποτελούν καθοριστικό κριτήριο για την έννοια της ανοικτότητας. Η ανοικτότητα έγκειται στη βούληση του υποκειμένου να αναθεωρήσει τις βεβαιωμένες πεποιθήσεις του. Τούτο θα επιτευχθεί μόνο όταν γίνει αντιληπτή η επίγνωση της άγνοιας· τότε βρίσκεται ο άνθρωπος στην απαρχή της εισδοχής του διαφορετικού, της εναλλακτικής κοσμοθεωρίας και ιδέας· οπωσδήποτε ο βαθμός ανοικτότητας ποικίλει ανάλογα με τις διαφορετικότητες που προκύπτουν. Αντίθετα, την κλειστότητα την χαρακτηρίζει μια παγιωμένη αντίληψη ιδεών, οι οποίες συσσωματώνονται σε μια ομάδα ομοϊδεατών, αποτελώντας βεβαιωμένες αλήθειες μη αμφισβητήσιμες και έχοντας ως κριτήριο ότι τις αποδέχονται και οι άλλοι. Δεν γίνεται δυνατή η αποδοχή του διαφορετικού, διότι η δεδομένη αλήθεια έχει, ήδη, υπάρξει ως αποδεκτή από τους ομοϊδεάτες. Τούτο δημιουργεί συσπειρωτικές τάσεις, με αποτέλεσμα η βεβαιότητα της αλήθειας να εντείνεται. Η κλειστότητα είναι μια ορισμένη πεποίθηση ή ένα ολόκληρο σύστημα ιδεών που ανθίσταται σε οποιαδήποτε αναθεώρηση· όπως βέβαια συμβαίνει και στην ανοικτότητα υπάρχουν διαβαθμίσεις κλειστότητας, καθώς οι αντιστάσεις στο(ν) άλλο(ν) διαφοροποιούνται. Επομένως, είναι πολύ πιθανόν η βεβαιωμένη αλήθεια να είναι μια αλήθεια διαστρεβλωμένη, μεγεθυμένη και ο ενωτικός δεσμός ταυτόχρονα μιας ομάδας. Η κλειστότητα συνδέεται αναπόδραστα με το Εγώ και τον ναρκισσισμό· άρα η εντιμότητα που θα έχει με τον εαυτό του ένας άνθρωπος ή μια συλλογικότητα, θα οδηγήσει στη σκέψη και στην αναρώτηση του ποιος είναι ο λόγος που έχει τη συγκεκριμένη πεποίθηση και όχι κάποια άλλη. Η εντιμότητα είναι απαραίτητη όχι μόνο για μια πορεία στοχασμού, αλλά και για τη συσχέτιση του ατόμου με άλλους ανθρώπους ή συλλογικότητες. Η κατάκτηση της ανοικτότητας επέρχεται από τη στιγμή που, όπως ανέφερα και παραπάνω, ο άνθρωπος αρχίζει και έχει επίγνωση της άγνοιάς του. Συνειδητοποιεί, δηλαδή, ότι η αλήθεια μπορεί και να μην είναι αλήθεια.  Η διάθεση για ανοικτότητα είναι η απαρχή της κατάκτησης της γνήσιας δημιουργικής σκέψης, που είναι πρωταρχικό κριτήριο της έννοιας της ανοικτότητας.

Η ανοικτότητα στο χώρο και στο χρόνο εμποτίζει τον άνθρωπο με την τριβή του διαφορετικού και της ευκολότερης κατανόησης, τελικά, του εαυτού του. Διότι η ανοικτότητα αυτή προσδιορίζεται από την χωροχρονική πρόσβαση σε άλλα υποκείμενα και σαφέστατα αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση συλλογικής ενότητας. Η εκκίνηση ενός πολιτικού κινήματος δημιουργεί ένα νέο χώρο και χρόνο κοινό για όλους, πράγμα που σημαίνει ότι η κίνηση αυτή θα παράξει νέα δεδομένα και νέες γνώσεις, που διαρκώς θα προκύπτουν στην κίνηση του χωροχρόνου. Οι άνθρωποι που θα συμμετέχουν σε αυτόν το νέο χωροχρόνο, όσο ετερόκλητοι και αν είναι, θα συνεργαστούν για τον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την αυθυπέρβασή τους. Έτσι, θα δημιουργηθεί μια νέα ώσμωση με κοινές αναφορές, που θα αναπλάσει τις ατομικές και συλλογικές αντιλήψεις και θα δημιουργήσει καινούριες συνειδήσεις. Όσο μεγαλύτερη ανοικτότητα υπάρχει στο διαφορετικό, τόσο θα δημιουργούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις ενός πολιτικού κινήματος. Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτόν το νέο χωροχρόνο βιώνουν στην καθημερινότητα και άλλους παράλληλους χωροχρόνους διαφορετικής, κάθε φορά, υφής. Η αλληλεπίδραση αυτή είναι ωφέλιμη στο βαθμό που διαχέεται ο κοινός στόχος της αυθυπέρβασης. Κατά συνέπεια, αναπόδραστη αλήθεια και κεντρική προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος, που θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την μη καταρχήν χειραγώγηση από οποιοδήποτε εξουσιαστικό μέσο και στη συνέχεια να αναλάβει η συλλογικότητα την κατάσταση στα χέρια της, είναι η θέληση για άνοιγμα του ανθρώπου σε ένα νέο κοινό χωροχρόνο.

Ο Δανός φιλόσοφος Kierkegaard, εντρυφώντας στην έννοια της αγωνίας, διαπίστωσε ότι αυτή είναι καθοριστικής σημασίας για τον άνθρωπο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβούνται αυτό το αίσθημα και για αυτό διαπράττουν ο,τιδήποτε προκειμένου να το αποτινάξουν, με συνέπεια να οδηγούνται στην κλειστότητα και σε βεβαιότητες για να μην το βιώνουν. Εκείνο που αποδεικνύει, όμως, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος είναι ότι, αν επιθυμεί κάποιος να ζει με πληρότητα και νόημα, θα πρέπει να αγωνιά. Για αυτό και η λέξη αγωνία σημαίνει αγώνας για κάτι· αγώνας για να υλοποιηθεί η σκέψη και η ενδότερη επιθυμία του ανθρώπου για τη δική του ελευθερία, άρα και την προσωπική αυθυπέρβαση, αλλά ταυτόχρονα και τη συλλογική ελευθερία, άρα και την κοινωνική αυθυπέρβαση. Διότι η αγωνία βοηθά στην επίγνωση της άγνοιας, αλλά ταυτόχρονα και της βούλησης να κατανοήσει ο άνθρωπος και να ενεργήσει προς τη θετική κατεύθυνση καλυτέρευσης τόσο του εαυτού του όσο και της ανθρωπότητας. Για αυτόν το λόγο, η αγωνία, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί τη βασική προϋπόθεση της ανοικτότητας. Επομένως, η διατήρηση της αγωνίας είναι το κλειδί για τη βούληση της ανοικτότητας και η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανεκδήλωτη διάθεση της ενότητας, που θα οδηγήσουν στην αυθυπέρβαση που θα λάβει χώρα είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε στο κοινωνικό πεδίο.

Πηγή: https://www.e-dromos.gr/i-anoiktotita-os-afthypervasi/

 

fShare
Write comment (0 Comments)

Κατηγορία: Παρουσιάσεις

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

fShare

Κατηγορία: Άρθρα

Ο Χαρακτήρας του Μέλλοντος

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Έχω την αίσθηση, εφόσον βρισκόμαστε στο τέλος ενός πολιτιστικού παραδείγματος, πως εκείνο που θα μας οδηγήσει προς καλύτερα μονοπάτια προς το μέλλον είναι πάλι ο πολιτισμός. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται με τα πολιτιστικά παραδείγματα και στο πλαίσιο του πολιτισμού της αντιστοιχεί η πολιτικοκοινωνική της κατεύθυνση. Η παράνοια ότι, ενώ ζει κάποιος και κινείται σε συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον, ο πολιτισμός θεωρείται δευτερεύον στοιχείο, χαρακτηρίζει ανθρώπους εγκλωβισμένους στην υλιστική εξήγηση του κόσμου. Και βασίζεται στη λανθασμένη μαρξιστική ερμηνεία ότι η βάση είναι οι υλιστικές παραγωγικές σχέσεις και ο πολιτισμός είναι το εποικοδόμημα που θα οδηγήσει στην αταξική κοινωνία. Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι ο πολιτισμός είναι η βάση που προϋποτίθεται για την εξέλιξη του κόσμου στην αταξική κοινωνία.  O πολιτισμός διαδραματίζει τον πρωτεύοντα ρόλο και η πολιτική πράξη έπεται ως αντικαθρέπτισμα του πολιτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αρχαία Ελλάδα του 5ου αιώνα. Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Αθήνα σε συγκεκριμένο πολιτιστικό πλαίσιο που προϋπήρξε και εννοώ ασφαλώς τη γέννηση της φιλοσοφίας και την ανάπτυξη των τεχνών. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη θεμελιώδη διαφορά, κατά την γνώμη μου, είναι ακραίοι ορθολογιστές και βρίσκονται σε βαθύ ακόμα σκότος. Αν συμφωνήσουμε ότι ο δυτικός πολιτισμός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,  εξελίχθηκε με τα βήματα του ακραίου ορθολογισμού, τα οποία τα βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα,  στην Ελλάδα το βιώνουμε έντονα με την μορφή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, και αν επίσης συμφωνήσουμε ότι το χαρακτηριστικό του ανατολικού κόσμου είναι το ιερό ή η συναισθηματικότητα, ο χαρακτήρας του Μέλλοντος θα μπορούσε να είναι η σύμπλεξη αυτών των δύο. Η συνένωση του ορθολογισμού με το συναίσθημα είναι εκείνη που συνέχει την Ύπαρξη. Η Ύπαρξη συνίσταται από τη σωματικότητα, την αισθητότητα, το νου, τη σκέψη, το πνεύμα, την ψυχή.

Με αυτά τα δεδομένα ποιο μέλλον θα μπορούσε να έχει ο άνθρωπος; Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι η ελληνική κρίση αποτελεί την ευκαιρία να εκκινήσει από αυτόν τον τόπο μια καινούρια πρόταση ζωής που να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε μεγαλύτερη κλίμακα. Η Ελλάδα, λοιπόν, ας μην το εκλάβουμε τούτο ως κράτος, αλλά σαν ελληνικό χώρο, το χαρακτηριστικό που είχε από την αρχαία ελληνική παράδοση ήταν ακριβώς η σύμπλεξη των δύο αυτών χαρακτηριστικών, δηλαδή του ορθού λόγου με το συναίσθημα. Αυτό το γεγονός, κατά τη γνώμη μου, ορίζει εκείνο που αποκαλούμε ελληνικότητα. Είναι ένα χαρακτηριστικό που αποτελεί μια μοναδικότητα και αποτελεί την ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτισμού. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα, καθώς δεν συζητάμε για ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, αλλά για ιδιαιτερότητα. Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ιδιαιτερότητα της γερμανικότητας, της γαλλικότητας, της ιταλικότητας κ.λπ. Η ελληνικότητα, από την δικτατορία και μετά επιχειρήθηκε βίαια να διακοπεί, διότι αποτελούσε κίνδυνο για τον ανθρωπολογικό τύπο που κατασκεύαζε ο δυτικός πολιτισμός. Στον ελληνικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνικότητα, πέρα από αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω, είναι η έννοια του φωτός. Το ελληνικό φως, λοιπόν, είναι ένα σκληρό φως, λόγω της γεωγραφικής και τοπογραφικής θέσης, αλλά και του ανάγλυφου του ελληνικού τοπίου. Ετούτο το γεγονός είναι καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του ανθρωπολογικού τύπου του έλληνα. Έχοντας ως δεδομένο τη σύμπλεξη του ορθολογισμού με το συναίσθημα στον έλληνα, το σκληρό φως καθώς εισχωρεί στην ψυχή του, άλλοτε αποτελεί τη συγκόλληση αυτού του ψυχισμού, με συνέπεια να δημιουργεί εκπληκτικά πράγματα στην ιστορία του, και άλλοτε τον διαρρηγνύει, με αποτέλεσμα να αυτοκαταστρέφεται και να αυτοπροδίδεται. Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, βρισκόμαστε στην εποχή της αυτοκαταστροφικής αυτοπροδοσίας, καθώς το σκληρό φως διαδραματίζει το ρόλο της σχάσης του εαυτού και της ελλειπούς εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.  Αυτοπροδιδόμαστε γιατί, λόγω της χαμηλής πνευματικής στάθμης, αδυνατούμε να διαχειριστούμε δημιουργικά το σκληρό φως.

Αυτή είναι η μεγάλη πληγή η οποία δεν αναστρέφεται εύκολα και δεν έχουμε καθόλου αντιληφθεί ότι μπαίνουμε σε ένα βαθύ σκότος σκλαβιάς που θα διαρκέσει, αν δεν αντιδράσουμε, για αιώνες. Για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύω ακράδαντα ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν σε όλη τη χώρα πυρήνες πολιτισμού, που το βασικό μέλημά τους θα είναι να υφάνουν ξανά το νήμα της ελληνικότητας που κόπηκε βίαια με τη δικτατορία και μετά το 1974. Προτείνω, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, να δημιουργηθεί ένα Ανώτατο Πολιτιστικό Συμβούλιο, το οποίο θα επιχειρήσει, με διάφορους τρόπους, να συντονίσει τη διάδοση της ελληνικότητας με σκοπό την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας μας. Οι μεγάλες μορφές του ελληνισμού θα πρέπει να διαδοθούν ξανά στον λαό, ο Ρήγας, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαδιαμάντης, η λογοτεχνική γενιά του 1930, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης. Επανεκκίνηση, λοιπόν, για τη συγκόλληση  της ιστορίας που διακόπηκε. Εάν δεν επανασυνδεθούμε με αυτήν την ελληνικότητα, έχουμε ήδη μπει σε μια πολύ σκοτεινή νύχτα που προβλέπω ότι θα διαρκέσει πάρα πολλά χρόνια. Οι έννοιες «Αριστερός» και «Δεξιός» δεν έχουν πια κανένα απολύτως νόημα και δεν προσδιορίζουν απολύτως τίποτα, καθώς έχουμε το τέλος της περιόδου του Διαφωτισμού και βρισκόμαστε σε έναν νέο κύκλο της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Διαχωρισμός που υφίσταται πλέον είναι ανάμεσα στο Ανθρώπινο και στο Αντι-ανθρώπινο. Το Ανθρώπινο χαρακτηρίζεται από τη διάθεση για σχέση, ένωση δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, πολιτισμό και ειρήνη. Το Αντι-ανθρώπινο, ως βασικό χαρακτηριστικό, έχει τη διάθεση χωριστικότητας, αδικίας προς τον άλλον, χαμηλής ποιότητας πολιτισμού και επιζητεί το τέλος της διάθεσης για Ζωή. Εκεί θα εστιάσει η ιδεολογικοπολιτική ένταση στον 21ο  αιώνα. Αυτό, λοιπόν, χρειαζόμαστε, ένα τέτοιο Κίνημα Ζωής, το οποίο θα απελευθερώσει την εγκλωβισμένη ανθρωπιά και θα στοχοθετήσει το μέλλον. Κριτήρια συμμετοχής στο Κίνημα Ζωής αποτελεί η εντιμότητα, η ανιδιοτέλεια, η διάθεση για υπέρβαση του Εγώ και προσφοράς στο Εμείς. Σε αυτό το κίνημα δεν χωρά ό,τι αντιβαίνει στην Ζωή, δηλαδή η ανιδιοτέλεια, το συμφέρον, η χωριστικότητα και η διάθεση αδικίας. Ακόμα περισσότερο το νέο πολιτιστικό πλαίσιο θα διαμορφώσει, εφόσον το παρόν πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του, την «παραγωγική δημοκρατία» που σημαίνει ότι το κίνημα Ζωής  θα διαπερνά όλες τις κομματικές γραμμές.  Κάθε πολιτικό κόμμα εκμεταλλεύεται τους ψηφοφόρους, προσπαθώντας να τους πείσει ότι αντιπροσωπεύει τις αληθινές αξίες του ανθρωπισμού. Κι όμως πίσω από όλα τα πολιτικά κόμματα υπάρχουν δυο στρατόπεδα· αυτοί που ενδιαφέρονται κι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται. Αν όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται μπορούσαν να απαλλαγούν από την κομματική φρασεολογία και να καταλάβουν ότι έχουν όλοι τους ίδιους στόχους, η πιθανότητα για μια αλλαγή θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Επιπλέον, βλέπουμε ότι οι πιο πολλοί πολίτες αρχίζουν πια να χάνουν κάθε ενδιαφέρον για την υπακοή στο κόμμα και τα κομματικά συνθήματα. Οι άνθρωποι σήμερα αποζητούν άτομα που έχουν σοφία και δικές τους πεποιθήσεις και το θάρρος να δρουν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Ακόμα και με όλους αυτούς τους ελπιδοφόρους παράγοντες, οι πιθανότητες για την απαραίτητη ανθρώπινη και κοινωνική αλλαγή φαίνονται πολύ ισχνές. Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην ελκυστικότητα αυτού του οράματος. Το να προτείνει κανείς τη μια ή την άλλη μεταρρύθμιση που δεν αλλάζει το σύστημα, είναι ανώφελο μακροπρόθεσμα γιατί αυτή η μεταρρύθμιση δεν μπορεί να έχει μέσα της κανένα ισχυρό κίνητρο.

Ο δρόμος είναι δύσβατος διότι τούτη η σκέψη απαιτεί ολοκληρωτική αλλαγή στον τρόπο ζωής. Η σκέψη αυτή απαιτεί αναμέτρηση με τον εαυτό του καθενός πριν από όλα και τούτη είναι μια διαδικασία επίπονη. Για αυτούς τους λόγους οι αντιδράσεις, λόγω της τάσης προς την υλιστική και ταξική ερμηνεία της ιστορίας από τη μια μεριά και της τάσης προς τον στείρο και βίαιο εθνικισμό και ρατσισμό από την άλλη(γεννήματα και τα δύο του Διαφωτισμού), θα είναι σφοδρές.

Αυτός ο ουτοπικός στόχος είναι πιο ρεαλιστικός από τον ρεαλισμό του σημερινού πολιτικού συστήματος που οδηγεί στην καταστροφή το ανθρώπινο είδος.

 

Πηγή: https://www.e-dromos.gr/telos-tou-diafotismou-2/

 

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

fShare
Write comment (0 Comments)

Today 9

Yesterday 25

Month 528

All 87053

Counter