Ο Μουσολίνι πίστευε ότι η δημοκρατία ήταν ένα αποτυχημένο σύστημα. Πίστευε ότι η ελευθερία της έκφρασης και η ελευθερία των κομμάτων ήταν απάτη και ότι ο φασισμός θα οργάνωνε ανθρώπους κάτω από μια αυταρχική κρατική εξουσία. Η ιδέα είναι ότι ο άνθρωπος θα είναι πιο ελεύθερος γιατί δεν θα έχει ταξική συνείδηση, κάτι που ασφαλώς βολεύει την ελίτ. Απλώς ο πολίτης θα πρέπει να λατρεύει το έθνος ως το καλύτερο από όλα.

Το συμπέρασμα αυτής της πεποίθησης είναι η ιδέα ότι ο,τιδήποτε μπορεί να εμποδίσει τη διαφορετική άποψη περί έθνους θα πρέπει να εξαφανίζεται με βίαιο τρόπο. Στην πραγματικότητα, η βία θεωρήθηκε ότι ήταν ωφέλιμη για την κοινωνία.

Η «κοινωνία» δεν ήταν μια ακαθόριστη ιδέα για τους fasci. Μάλλον, ο Μουσολίνι και όσοι ήρθαν μετά από αυτόν είχαν πολύ συγκεκριμένες ιδέες για το ποιος θα γίνει μέρος του έθνους. Εκείνοι που δεν ταιριάζουν στο συγκεκριμένο καλούπι θεωρούνται ως διαταραγμένοι και ως εκ τούτου θα πρέπει να αφανιστούν με τη βία.

Η βία είναι ένα φαινόμενο που οφείλεται σε έναν ασυγκράτητο θυμό. Ο θυμός ως συναίσθημα είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο, αλλά κυρίως οφείλεται στην κοινωνική εξαθλίωση που αυτή οφείλεται κυρίως στην έντονη κοινωνική ανισότητα, δημιουργώντας ταυτόχρονα αυτή μηδενιστικές τάσεις αποδιοργανωμένων και αποσυντονισμένων ατόμων δίχως στόχους και νόημα στην εξαθλιωμένη ζωή τους.