Όταν ανοίξουμε την τηλεόραση ή περιπλανηθούμε στο διαδίκτυο, βλέπουμε θανάτους, καταστροφές, σφαγές. Αυτήν την εποχή βλέπουμε την τρομολαγνεία αλλά και εικόνες πόνου που προέχονται από την πανδημία. Οι κυβερνήσεις ξοδεύουν σε όπλα και σε ατομικούς, ηλεκτρονικούς και άλλους εξοπλισμούς ποσά, που, αν χρησιμοποιούνταν λόγου χάρη στον αντικαρκινικό πόλεμο ή για την εξάλειψη της πείνας, θα απάλυναν πολλές οδύνες της ανθρωπότητας. Γιατί υπάρχει ο πόνος; Αυτός είναι ένας κόσμος που έχει χάσει το νόημα της ομορφιάς, την ορθή αναλογία του, την πνευματικότητα του και, βέβαια, συνέπεια είναι να υπάρχει πόνος. Και αυτή η μεγάλη ποσότητα πόνου και οδύνης δεν προέρχεται από άλλη πηγή παρά από το γεγονός ότι οι άνθρωποι, εξαιτίας εγγενών συμπλεγμάτων τους (φόβος, επισφάλεια, τάση για κυριαρχία), δεν αναδεικνύουν εκείνους τους βασικούς και φυσικούς κανόνες με τους οποίους οφείλει ένας άνθρωπος να λειτουργεί. Είναι ξεκάθαρο ότι ο πόνος κυριαρχεί, όσο και να θέλει κανείς να τον αποφύγει, απασχολώντας συνεχώς τον εαυτό του με ανούσια, τις πιο πολλές φορές, πράγματα. Αλλά κυριαρχεί ακριβώς για αυτό, επειδή υπάρχει άγνοια. Η άγνοια είναι η ίσως η βασική αιτία του πόνου. Ο πόνος δεν είναι ένα ον. Το ον του πόνου είναι η άγνοια και αν νικήσουμε την άγνοια, ο πόνος, και να υφίσταται ως φυσικό συναίσθημα, δεν θα μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή, παρά θα γίνεται η δύναμη εκείνη που θα αποτελέσει την απαρχή για νοηματοδότηση και δημιουργία στη ζωή.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης