Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, της ψηφιακής έκρηξης και της ευτυχίας με το ζόρι, η λησμονιά του εαυτού αυξάνει. Επιπλέον, η μηχανική και η κενή εργασία που ολοένα και λιγότερο γεμίζει τον άνθρωπο, φθάνει τη λησμονιά στο έσχατο όριο. Για αυτόν τον λόγο ακόμα και τον ελεύθερο χρόνο του δεν ξέρει τι να τον κάνει. Όλα τούτα σημαίνουν ότι ο άνθρωπος αναισθητοποιείται ολοένα και περισσότερο, όπως όταν ακούει συνεχώς έναν μονότονο θόρυβο παύει σταδιακά να ενοχλείται. Η ατομική λησμονιά διαχέεται βαθμιαία κοινωνικά, με συνέπεια η κοινωνία να μετατρέπεται σε μια αναίσθητη κοινωνία. Ο κόσμος πλέον έχει εισέλθει σε αυτό το στάδιο της ιστορίας, όπου πόλεμοι, φόνοι, πείνα και δίψα των κατατρεγμένων, ευαισθητοποιούν όλο και λιγότερους ανθρώπους. 

Εν τέλει, η λησμονιά του εαυτού επιφέρει σαφέστατα ανελευθερία, σκληρότητα και συντηρητισμό, διότι ο άνθρωπος πιστεύει ότι έτσι θα διασώσει, ό,τι τέλος πάντων διασώζεται από τον εαυτό του.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης