Η ανθρώπινη ύπαρξη συνεπάγεται πολλαπλούς πόνους. Νιώθουμε πόνο σωματικό, ψυχολογικό και ηθικό. Υποφέρουμε από ασθένειες, από συμπόνια, από την απώλεια των άλλων και από την υπαρξιακή μας αγωνία εν αναμονή του θανάτου μας. Γιατί και πώς να ζούμε όταν ξέρουμε ότι θα χάσουμε άλλους και θα πεθάνουμε οι ίδιοι; Πώς μπορούμε να αντέξουμε όλα αυτά τα κακά; Το πρόβλημα του πόνου είναι σοβαρό, είναι μια δοκιμασία που κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει με τον εαυτό του. Συνήθως αποκρύπτουμε τον ανθρώπινο πόνο, ενώ τον βιώνουμε και τον αντιλαμβανόμαστε. Κατά πρώτον, ο πόνος υφίσταται στον εαυτό μας. Κατά δεύτερον, μεταδίδεται στους άλλους οι οποίοι τον νιώθουν διαφορετικά από τον πάσχοντα. Τρίτον, ο πόνος σχετίζεται πιο άμεσα με τις αποστάσεις, δηλαδή επιχειρούμε να τον αποκρύψουμε από τον εαυτό μας και από τους άλλους. Όταν ο πόνος στέκει σε απόσταση, μακριά μας, τότε αναλαμβάνουν να τον μεταμορφώσουν οι πολιτικοί, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η λογοτεχνία. Έτσι, όμως, συνήθως διαστρεβλώνεται ή ακόμη περισσότερο παραμένει αδιάφορος. Μεταμορφώνεται σε πόνο του ανοήτου.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης