Οι δάσκαλοι διαχρονικά, είτε το αποδέχονται μερικοί είτε όχι, αποτελούν σημείο αναφοράς της γνώσης, καθώς οι ίδιοι είναι οι φορείς της. Για αυτούς τους λόγους, ανέκαθεν τον θεσμό του δασκάλου οι κοινωνίες τον σέβονταν. Τα τελευταία γεγονότα, με τον αποκεφαλισμό του Γάλλου καθηγητή αλλά και με τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του Πρύτανη και πλείστα ακόμα καθημερινά παραδείγματα στα σχολεία απαξίωσης των δασκάλων, δείχνουν και έμπρακτα πια ότι οι κοινωνίες θέλουν να κόψουν το κεφάλι της γνώσης και να την εξευτελίσουν. Η γνώση, ως αξία, θεωρείται κάτι παράταιρο και άχρηστο και μόνο η εργαλειακή της χρησιμότητα μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα, αλλά αυτή δεν χρειάζεται καν τον δάσκαλο. Αυτές οι κοινωνίες, όμως, που σκέφτονται με αυτόν τρόπο είναι, ήδη, στο σκοτάδι και πλέουν ολοταχώς στον ολοκληρωτισμό αλλά δεν το γνωρίζουν, αφού, ήδη, στη συνείδησή τους έχουν θανατώσει τον δάσκαλο, δηλαδή τον εαυτό τους.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης