Στις 23 Αυγούστου 1973 δύο ληστές εισέβαλαν σε τράπεζα στην Στοκχόλμη της Σουηδίας. Οι δύο ληστές κράτησαν τέσσερις ομήρους, τρεις γυναίκες και έναν άνδρα, για τις επόμενες 131 ώρες. Οι όμηροι κρατήθηκαν στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας μέχρι που τελικά διασώθηκαν στις 28 Αυγούστου.
Μετά τη διάσωσή τους, οι όμηροι στις συνεντεύξεις τους στα μέσα ενημέρωσης, ήταν σαφές ότι υποστήριζαν τους απαγωγείς τους. Οι όμηροι είχαν αρχίσει να αισθάνονται ότι οι αιχμάλωτοι τους προστάτευαν από την αστυνομία. Μια γυναίκα αργότερα αρραβωνιάστηκε με έναν από τους ληστές και μια άλλη βοήθησε οικονομικά τους ληστές στα έξοδα της δίκης τους. Είναι σαφές ότι οι όμηροι είχαν «κολλήσει» συναισθηματικά με τους απαγωγείς τους.
Αυτή η ψυχολογική κατάσταση των ομήρων έγινε γνωστή ως «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» που σημαίνει τη συναισθηματική «δέσμευση» των ομήρων με τους απαγωγείς. Αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο είχε αναγνωριστεί αρκετά χρόνια πιο πριν και διαγνώστηκε σε μελέτες που πραγματοποιήθηκαν άλλων ομήρων, φυλακισμένων ή άλλων καταστάσεων. Κακοποιημένα παιδιά, κακοποιημένες γυναίκες, αιχμάλωτοι πολέμων, φυλακισμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και ούτω καθεξής. Στην πραγματικότητα, ο συναισθηματικός δεσμός που αναπτύσσει το θύμα με τον κατακτητή του είναι ένας τρόπος επιβίωσης.
Ο σύγχρονος έλεγχος των κοινωνιών πραγματώνεται από τους κατακτητές που εισβάλλουν στην συναισθηματική κατάσταση αρκετών ανθρώπων. Τα κοινωνικά δίκτυα λόγου χάρη ασκούν τη συγκεκριμένη επίδραση. Αποτελούν το Ψηφιακό Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Η αμφιθυμία των χρηστών λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κατανοείται από όλους ή σχεδόν από όλους ο ψηφιακός εγκλωβισμός και η συναισθηματική κυριαρχία της εικονικής ζωής , ως κάτι το εντελώς αρνητικό για τη ζωή. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας έρωτας με τα κοινωνικά δίκτυα και μια εμμονή που τα καθιστά κυρίαρχα στις ψυχές των χρηστών. Το ίδιο συναισθηματικό σύνδρομο αναπτύσσεται και σε άλλους βασικούς τομείς της ζωής. Εκλέγουμε τις ίδιες κυβερνήσεις που στο παρελθόν γνωρίζουμε ότι καταλήστεψαν τα κρατικά ταμεία. Εκλέγουμε βουλευτές που γνωρίζουμε ότι ανήκουν στον χώρο του υποκόσμου ή στην καλύτερη είναι οι κλόουν των μαφιόζων. Αν η ανθρωπότητα ήθελε να εξαλείψει τον καπιταλισμό ή τον Νεοφιλελευθερισμό θα το είχε κάνει προ πολλού. Δεν θέλει γιατί το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη.
Το ερώτημα είναι επιτακτικό: Γιατί εισέρχεται ο άνθρωπος σε μια τέτοια συναισθηματική κατάσταση; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, αλλά θα επιχειρήσω μερικές. Οπωσδήποτε, όμως, είναι υπαρξιακής και οντολογικής υφής. Η παρουσία μιας απειλής για τη σωματική ή την ψυχολογική επιβίωση κάποιου και η πεποίθηση ότι ο δράστης θα εκτελέσει την απειλή, είναι μια σοβαρή αιτία αυτής της συναισθηματικής κατάστασης. Ο φόβος, η αβεβαιότητα του θύματος, καθώς και η παρουσία μιας μικρής καλοσύνης από τον θύτη στο θύμα δημιουργούν ελκυστικές καταστάσεις για το θύμα. Η αίσθηση του θύματος ότι είναι μονόδρομος και δεν μπορεί να διαφύγει από αυτή την κατάσταση, καθώς υποσυνείδητα το ελκύει ο θύτης, πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί. Βεβαιότατα, όμως, η υπαρξιακή ρωγμή που υπάρχει ανάμεσα στο Εγώ και στον εαυτό του θύματος το καθιστά ευάλωτο ψυχικά και για να διασωθεί ταυτίζεται με οποιονδήποτε του καθορίζει κατακτητικά τη ζωή.
Οι εραστές των κατακτητών είναι εκείνοι που βυθίζουν τις κοινωνίες στην ανέχεια και στην άβυσσο.

Τριαντάφυλλος Σερμέτης