Home

Ο Ζωοφόρος Έρωτας ως αντίδοτο της σκοτεινότητας

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 01 March 2019

Hits: 1433

Κριτική προσέγγιση στην ποιητική συλλογή Χαλιναγώγησε με Έρωτα τα γκέμια του Άδη του Ευάγγελου Τσαβδάρη

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Κατά καιρούς δύο αιώνια βασανιστικά ερωτήματα επανέρχονται επίμονα. Χρειάζονται, άραγε, οι ποιητές; Έχει θέση η ποίηση στις ζωές των ανθρώπων; Σε εποχές άγριες, όπως αυτή που διανύουμε, η ερωτηματικότητα προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά. Συνήθης είναι η άποψη ότι η ποίηση χρησιμεύει για να ευφρανθούν οι αισθήσεις μέσω της αισθητικής των λέξεων και του εσωτερικού ρυθμού που διαθέτει ένα ποίημα. Οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις και οι συμβολισμοί ενός ποιήματος δημιουργούν στους αναγνώστες εικόνες, που ηδονίζουν την αισθητική πλευρά του ανθρώπου.

Στο βάθος, όμως, της ζωής του ποιητή υπάρχει η απελπισία και η αγωνία για να πραγματώσει αυτά για τα οποία έχει επιθυμία. Μέσα από την απελπισία γεννιέται η επιθυμία. Αλλά, η επιθυμία γεννά τη θλίψη, καθόσον είναι αλήθεια ότι η επιθυμία παρηγορεί μόνον προσωρινά και, αν προσέξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι στην ουσία δεν παρηγορεί καθόλου. Ως εκ τούτου η επιθυμία είναι η παρηγοριά, η οποία δημιουργεί τη θλίψη. Παράδοξη αντίφαση! Ναι, αλλά ο ίδιος ο ποιητής είναι μία αντίφαση. Ο ποιητής είναι το τέκνο του πόνου, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας του τον αποκαλεί τέκνο της χαράς. Από τον πόνο μέσα γεννιέται η επιθυμία του ποιητή, η έντονη και επιτακτική επιθυμία, η οποία ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου περισσότερο από τον οίνο.

Σε αυτή τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Ευάγγελου Τσαβδάρη η επιθυμία, ως βασικό συστατικό στοιχείο εκκίνησης, είναι το αόρατο σώμα που εφορμά ασυγκράτητα για να φανερώσει με καταιγιστικές λέξεις τον ζωοφόρο έρωτα έναντι της συμβατικότητας της εξωτερικής ζωής και της σκοτεινότητας που αυτή προσδίδει, γνωστοποιώντας μας την παρουσία του αόρατου σώματος που φλέγεται από τον πόθο της πραγματικής ζωής. Είναι ένα δεύτερο φως που χαράσσεται στην ημέρα, το οποίο κατακλύζει τη ζωή του Τσαβδάρη και υπονομεύει τις ζωές όλων μας, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, αν αυτό που βιώνουμε είναι αληθινό ή όχι. Ο ρυθμός των ποιημάτων του, ενώ αντλεί τη δομή του από τον πεζό λόγο, αποδίδει μία μυστηριακή ζωή και μια μελωδική κίνηση που μας εκπλήσσει, εκφράζοντας με ακρίβεια ένα βίωμα συναισθημάτων. Έτσι, με το πρώτο ποίημα του ο Τσαβδάρης μας συστήνεται προτρέποντάς μας: «Φτιάξε στην ψυχή σου ένα χωνευτήρι συναισθημάτων/ να μετατρέπει το χρυσό σε λάσπη». Σε κάποιον μη μυημένο αυτό είναι παραδοξότητα, αλλά ο Τσαβδάρης εξηγεί γιατί να μετατραπεί ο χρυσός σε λάσπη· μα γιατί «Από τη λάσπη αναφύονται τα στοιχεία της ζωής/που κυκλικά τρέφουν τη σάρκα».

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ κάτι περισσότερο από απλή αίσθηση. Ο Τσαβδάρης, όταν συλλαμβάνει το περιεχόμενο ενός ποιήματος, πέρα από το τεχνικό και αισθητικό μέρος του πράγματος, βιώνει σε μια άλλη διάσταση του πραγματικού ένα γεγονός το οποίο το εξωτερικεύει με λέξεις. Αυτό το γεγονός βιώνεται στο χωροχρόνο της φαντασίας σε μια «αλλιώς» πραγματικότητα. Ο εσωτερικός αυτός χώρος είναι ο φαντασιακός χώρος, εκεί όπου συναντιέται η νόηση με τα συναισθήματα. Η νόηση συναισθάνεται και τα συναισθήματα νοούν πάνω στις μορφές. Αυτές οι μορφές, αποκαθαρμένες από τη διαστρεβλωμένη εξωτερική πραγματικότητα, αληθεύουν και οδηγούν τον Τσαβδάρη στην αρχετυπική καταγωγική φύση του ανθρώπου. Στο βαθμό που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο Τσαβδάρης φτάνει στο κάλλος της φύσης· επομένως, εκεί βρίσκεται το Καλό το οποίο το εγγίζει με την ποίησή του. Στην ουσία ο Τσαβδάρης βρίσκεται σε μια διαρκή αναμέτρηση αυθυπέρβασης με τον εαυτό του. Σκοπός είναι να διαβεί την Πύλη που θα τον οδηγήσει στο κάλλος της φύσης του. Ο Τσαβδάρης μας αποκαλύπτει σε κάθε ποίημά του ένα μικρό απόσπασμα μιας ολόκληρης ανάμνησης.

Ο υπαρξιακός τόνος που διαπνέει όλα τα ποιήματα του Τσαβδάρη, δεικνύουν έναν υφιστάμενο διαρκή διάλογο, μια συνομιλία με αέρινες ερωτικές μορφές της φαντασίας! Μάλλον πρόκειται για μορφές πραγματικές, γήινες, που τις αναπλάθει, τις προσδίδει την πνοή του θεϊκού και τις αναβιβάζει σε εκείνο που θα έπρεπε να είναι, δηλαδή στο ωραίο· για αυτό μας λέει: «Περπάτα, ανεμοσταλλάζουν τα μελτέμια σου». Ο έρωτας, κυρίαρχος σε όλα τα κύτταρα της ύπαρξής του, αναδεικνύει την απελπισία και την αγωνία του ποιητή για τη μυστική επαφή με την ομορφιά του γυναικείου σώματος και την αιώνια αναζήτηση του χαμένου αγγίγματος, τονίζοντας εμφατικά ότι «Θέλω να μυρίσω το δέρμα σου κι έπειτα να το φιλήσω/ χωρίς αρωματικά εφέ, /αυτή η μυρωδιά πλημμυρίζει απόψε το κρεβάτι μου, γεμάτη με αυτά/ που σκέφτηκες, δίστασες, και όρμισες να αποφλοιώσεις κρυφά/ τις σάρκες σου/ τις αγναντεύω τις ουλές σου κι απέχεις ένα όνειρο».

Ο ποιητικός λόγος του Τσαβδάρη χειμαρρώδης, ασυγκράτητος, κατά κανόνα τα ποιήματά του είναι μεγάλα σε μέγεθος, καλούν τον αναγνώστη να εισχωρήσει στον ιδιαίτερο μυστικό του κόσμο και μέσω της ποίησής του να ενωθούν οι υπάρξεις. Μας προσκαλεί σε μια γιορτή θέλησης για τη ζωή, απελευθερωμένης από την εξωτερική ύλη και η αγωνία του έγκειται στο γεγονός αν θα μας κοινωνήσει τα βιώματά του, ελπίζοντας σε μια επανα(σύ)σταση των σωμάτων.

Πηγή: https://www.e-dromos.gr/o-zooforos-erotas-os-antidoto-tis-skoteinotitas/?fbclid=IwAR3bO_DpZBjOq8LCLrcxMVrRHVz37sOvuowin1fKYfp-Qmo5P8DzWFd7Ls8

Τέσσερις εποχές η ζωή μας

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 21 February 2019

Hits: 1442

 Κριτική στην ποιητική συλλογή "Άπειρος Κύκλος" του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

της Νίκης Σταματιάδου*

Ηποιητική συλλογή του Τριαντάφυλλου Σερμέτη Άπειρος Κύκλος βασίζεται σε τέσσερις ενότητες με 10 περίπου ποιήματα στην κάθε ενότητα, στα οποία πραγματεύεται τις ανθρώπινες σκέψεις σε όλα τα φάσματα της ζωής του. Τέσσερις ενότητες, τέσσερις και οι εποχές: Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας. Είναι μία πεζή ποίηση που αποτυπώνει την ανησυχία του καθενός από εμάς για το «ανήκειν», για την καταγωγή, ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα αυτό, για τον έρωτα, για τον θάνατο και για το όνειρο. Παρακινεί τον αναγνώστη σε μια νοσταλγία του παρελθόντος και σε μια επανάσταση τόσο κοινωνική όσο και ερωτική του παρόντος· δεν επιθυμεί τίποτα να φεύγει δίχως να το έχεις πρώτα «εκμεταλλευτεί». Ο χρόνος αποτελεί τον πιο σκληρό και αναλώσιμο παράγοντα. Ανήκει στην κατηγορία της μοντέρνας ποίησης, καθώς δεν επικρατεί τόσο η ομοιοκαταληξία στα ποιήματα όσο η εστίαση στο νόημα τους. Τα ποιήματα σε έκταση είναι μικρά με συμπυκνωμένο το μήνυμα και πληθώρα αντιθέσεων, όπως το συνηθίζει ο ποιητής. Ακολουθούν τη φιλοσοφία των εποχών και της ανθρώπινης πνευματικής περισσότερο ηλικίας.

Μια φιλοσοφική ποίηση που κάθε ανάγνωσή της δεν θυμίζει την προηγούμενη

Η πρώτη ενότητα ονομάζεται Τα Θαλερά Σκιρτήματα δηλαδή τα ανθηρά. Πρόκειται για την επικοινωνία μέσα από την άνοιξη, για τις ανησυχίες του ανθρώπου που αναζητά τη θέση του στον έρωτα και στον περίγυρο του, τη στιγμή που όλα αυτά γεννιούνται, «ανθίζουν» μέσα του. Επικρατεί το πάθος και η ορμή στο ταξίδι της ανάγνωσης του εαυτού και του κόσμου μέσα από τον έρωτα· γνώση του εαυτού την πιο ευάλωτη στιγμή του εσωτερικού μας κόσμου. Το θάνατο και το όνειρο που είναι ο οδηγός της ζωής. Η άνοιξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εφηβεία. Στη δεύτερη ενότητα Το Θάλπος της Ζωής κυριαρχεί η ζεστασιά, η θαλπωρή και περνάει στο καλοκαίρι της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου είναι η φάση της ενηλικίωσης και του θυμού σχετικά με τον κόσμο γύρω του, τον έρωτα και το χρόνο που αδιάκοπα περνάει. Άσκηση κριτικής και γεύση της απογοήτευσης από αυτά που γεννήθηκαν την άνοιξη. Μια δεύτερη ανάγνωση της αλήθειας που γνώρισε την άνοιξη και την άσχημη πλευρά της κοινωνίας που οδεύει σε άλλη κατεύθυνση, του έρωτα που λιποτακτεί και των ονείρων που χάνονται με το χρόνο. Η τρίτη ενότητα Χαρακιές Φθίνουσες είναι το φθινόπωρο και η ωριμότητα πια του ανθρώπου μέσα από τις χαρακιές-ρυτίδες του. Αυξάνεται η νοσταλγία και επιστρέφει πια στον εαυτό του με εμφανή τη μείωση του πάθους και της κριτικής. Αναπολεί στιγμές και μοιράζεται εμπειρίες με γαλήνη και την αίσθηση της νηνεμίας ύστερα από την τρικυμία. Επικεντρώνεται στον εαυτό του και τα συναισθήματα του. Η τέταρτη και τελευταία ενότητα είναι ο χειμώνας Σιωπηλή πορεία, όπου αποδέχεται και περιμένει το θάνατο. Φοβάται να λησμονηθεί, τρομάζει στη σιωπή. Οι λέξεις λιγοστεύουν και η αλήθεια αναδιπλώνεται ολόγυμνη πια μπροστά του. Η ποιητική συλλογή τελειώνει με το ποίημα «Άπειρο» και αρχίζει με το ποίημα «Κύκλο», όπως ακριβώς και η ζωή.

Ο ποιητής στη συγκεκριμένη συλλογή επιλέγει να εκφραστεί με πεζό τρόπο, ορίζοντας στην ποίησή του αρχή, μέση και τέλος. Νοηματικά υπάρχει ροή και σαφήνεια, ίσως το εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο να δυσχεράνει την πορεία της ανάγνωσης αλλά δεν αποτελεί εμπόδιο. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα. Η χρήση των αντιθέσεων γίνεται με ορθό και στοχευμένο τρόπο, για να συνεχίσει ο αναγνώστης να διερωτάται και να φιλοσοφεί. Σε κάθε εποχή εμπεριέχονται όλες οι άλλες και αυτό αποδίδει τη ρεαλιστική υπόσταση της ζωής. Ανήκει στην κατηγορία της στοχαστικής ποίησης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολη στην κατανόηση της, με την περιγραφή της ανθρώπινης σκέψης να συμπυκνώνει την ανθρώπινη ζωή από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Μια φιλοσοφική ποίηση που κάθε ανάγνωσή της δεν θυμίζει την προηγούμενη.

                                                                                                                                                                                                * Η Νίκη Σταματιάδου είναι δημοσιογράφος

Πηγή: https://www.e-dromos.gr/tesseris-epoches-i-zoi-mas/?fbclid=IwAR2c2S8h4zNsXE6hcZFq16zvukXyKQQB2m2osUs_uTM3MVXStpM_MKt7EAE

Το Μέλλον λιγοστεύει

Details

Written by Super User

Category: Άρθρα

Published: 07 February 2019

Hits: 1490

του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Οταν υπερτερεί κατά πολύ η νόηση έναντι του συναισθήματος ή αντίστροφα όταν υπερτερεί το συναίσθημα σε βάρος της νόησης, τότε επέρχεται βαθιά σχάση και υπέρμετρη ανισορροπία στον άνθρωπο, με συνέπεια το κενό που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτά τα δύο να βιώνεται ως άβυσσος. Και το ένα και το άλλο είναι κριτήρια καλλιέργειας και πνευματικής ακμής ή παρακμής, αφού το πνεύμα συναποτελείται από αυτά τα δύο στοιχεία· άρα η εξύψωση του πνεύματος προϋποθέτει σε ισορροπία αυτά τα δύο τουλάχιστον. Στην Ελλάδα σήμερα έχει επέλθει βαθιά ανισορροπία που βιώνεται ως άβυσσος και αποτελεί τραγωδία του ελληνισμού. Το μέλλον αυτής της χώρας λιγοστεύει πλέον εμφανώς.

ΕΙΝΑΙ ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟ ότι η πλήρης οικονομική χειραγώγηση των τελευταίων δέκα ετών που οδήγησε στην πλήρη εθνική εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, είχε ως τελικό σκοπό την ανακατάταξη των συνόρων των κρατών στην περιοχή μας και ειδικότερα στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα, πλήρως υποταγμένη ως χώρα παρίας, διαδραματίζει αυτόν τον γεωπολιτικό ρόλο ως εμπροσθοφυλακή των ισχυρών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δει κανείς τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τούτο σημαίνει ξεκάθαρα ότι εξυπηρετεί συμφέροντα αλλότριων δυνάμεων. Το αν η εξυπηρέτηση των αλλότριων συμφερόντων μπορεί να θεωρηθεί ότι εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι πολύ συζητήσιμο, διότι η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις ότι, όταν στην πορεία του χρόνου μεταβληθούν τα συμφέροντα των ισχυρών, ο υποταγμένος αφήνεται στην τύχη του. Έτσι προήλθαν οι μεγάλες συμφορές στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Με βάση τον παραπάνω συλλογισμό όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και το σύστημα που τις στηρίζει –η τελευταία δεν εξαιρείται– λειτουργούν με όχημα μόνο τη νόηση (πραγματισμό), διότι θεωρούν ότι θα πρέπει να συμβιβαστούν, δηλαδή να υποταχθούν πλήρως στους ισχυρούς για να επιβιώσουν. Η λογική τούτο επιβάλλει· κατά συνέπεια αυτή η λογική, και μάλιστα απόλυτα κυνική, δεν ενέχει φυσικά ψήγματα ιδεολογίας, παρά μόνο τρόπους επιβίωσης μέσω της απόλυτης υποταγής. Επομένως, με βάση τον παραπάνω συλλογισμό, ο απόλυτος πραγματισμός που οδηγεί πάντα σε συμβιβασμούς (υποταγή) έχει ιστορικά οδηγήσει σε εθνικές συμφορές (βλ. μικρασιατική καταστροφή).

Επίσης, είναι φανερό ότι η οικονομική κρίση, που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε οικονομική εξαθλίωση, ανέσυρε στην επιφάνεια της ελληνικής κοινωνίας, ως κυρίαρχα, τα συναισθήματα του θυμού, του μίσους και της οργής, που είναι αποτελέσματα της προδοσίας που αισθάνθηκε η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά. Η γιγάντωση και η εξωτερίκευση αυτών των συναισθημάτων οδήγησε σε ακραίες συμπεριφορές. Η εθνικιστική έξαρση που παρατηρείται είναι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος. Άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια δεν εκδήλωναν τέτοιες συναισθηματικές εξάρσεις, τώρα κυριεύονται από το μίσος, την οργή και το θυμό. Βέβαια, αρκετοί πατριδέμποροι, γνωρίζοντας την ψυχολογία του κόσμου, εκμεταλλεύονται και υποκινούν αυτά τα συναισθήματα, επιχειρώντας να κυριαρχήσουν και να κάνουν καριέρες επάνω στα συναισθήματα των αφελών. Και αυτοί κατατάσσονται βέβαια στους κυνικούς λογικούς που, όταν κυβερνήσουν, θα υποταχθούν αντίστοιχα στα συμφέροντα των ισχυρών. Αλλά χρειάζεται να τονιστεί ότι οι εθνικισμοί αυτοί πάντα υποδαυλίζονται και από τις ξένες δυνάμεις, διότι εξυπηρετούν τα σχέδιά τους για τις μελλοντικές ανακατατάξεις των συνόρων, αφού, ως γνωστόν, αυτές οι αλλαγές μόνο μέσα από τους εθνικισμούς και τους εθνικούς διχασμούς, που αποδυναμώνουν ένα κράτος, επιτυγχάνονται. Το ερώτημα είναι: γιατί να κυριαρχεί το συναίσθημα έναντι της λογικής; Είναι γνωστό ότι, όταν κάποιος βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση από αυτόν που επιχειρεί να συνομιλήσει, επειδή δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει χρησιμοποιεί το συναίσθημα για να τον εκβιάσει. Είναι βέβαιο ότι όταν κυριαρχεί το συναίσθημα έναντι της λογικής, με συνέπεια να κυριαρχήσει ο εθνικός παροξυσμός (παραλογισμός) πολιτικά, οδηγούμαστε σε εθνική συμφορά. (βλ. μεγαλοϊδεατισμός).

Η μεγάλη απόκλιση που υπάρχει πλέον στη χώρα ανάμεσα στο νου και στο συναίσθημα οδηγεί αναπόδραστα στην υποταγή, στο χάος και στην άβυσσο. Αυτή τη φορά η συλλογική συμφορά θα είναι ο διαμελισμός της χώρας

Με βάση τους παραπάνω συλλογισμούς, η Ελλάδα, τούτη την κρίσιμη για την επιβίωσή της χρονική στιγμή, βιώνει τον μηδενιστικό παρακμιακό εαυτό της στο μέγιστο σημείο. Από τη μια μεριά, η κυνική λογική που, υποταγμένη και δουλική στον ξένο παράγοντα προκειμένου να επιβιώσει, επιδίωξε τη Συμφωνία των Πρεσπών επιχειρηματολογώντας για την ειρήνη, τον αυτοπροσδιορισμό, την αυτοδιάθεση. Υπό άλλες συνθήκες πράγματι θα ήταν μια καλή συμφωνία, αλλά λόγω της επιβολής της από τον ξένο παράγοντα είναι ευνόητο ότι ανοίγει τις διαθέσεις για ανακατατάξεις συνόρων, με συνέπεια τις εθνικές θύελλες· και από την άλλη μεριά, η κυριαρχία του τυφλού συναισθηματισμού (εθνικισμού) που οδηγεί σε βέβαιη εθνική καταστροφή, διότι η τυφλότητα από το αρνητικό πάθος δεν αφήνει περιθώρια ψυχικής όρασης, αλλά και διότι πάλι εξυπηρετείται ο ξένος παράγοντας, αφού ο εθνικός διχασμός και ο παραλογισμός αδυνατίζουν την καθαρή σκέψη της χώρας. Είναι απλό: το όνομα συνιστά στο μέλλον πεδίο αλυτρωτικών διαθέσεων όχι μόνο από τους γείτονες προς την ελληνική Μακεδονία, αλλά και πιθανόν από μια ελληνική εθνικιστική κυβέρνηση προς τους γείτονες. Δεν το εγγυάται κανείς ότι δεν θα υπάρξει ένα τέτοιο μέλλον.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η πνευματική παρακμή που τα τελευταία χρόνια βιώνει η ελληνική κοινωνία γίνεται πλέον συμφορά για την ίδια την χώρα. Ηθελημένα (υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών) ή αθέλητα (αντίθετοι της Συμφωνίας) όλη η χώρα χορεύει σύμφωνα με τους ρυθμούς και τις επιθυμίες των ξένων παραγόντων. Μόνο όταν επέλθει η σύγκλιση μεταξύ του νου και του συναισθήματος θα υπάρξει εκείνη η ενιαία δύναμη, μια δυναμική ενότητα αντιμετώπισης των κινδύνων. Υπάρχει σαφέστατα σε ένα μεγάλο μέρος του λαού που η λογική και το συναίσθημα συγκλίνουν. Βρίσκεται όμως στη μέγγενη, από τη μια μεριά, του εθνικιστικού παραλογισμού των συλλαλητηρίων και, από την άλλη, της υποταγμένης και δουλικής Συμφωνίας. Τούτο το μέρος του λαού, που αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τη σιωπηλή πλειοψηφία, στενάζει σιωπηλά δίχως εκπροσώπηση στην κοινωνία, ούτε πολύ περισσότερο στην πολιτική κονίστρα, και ασφυκτιά ανάμεσα στην ανισορροπία του συναισθήματος και της λογικής. Γίνεται εμφανές ότι πρόκειται για το μέρος εκείνο του λαού που δεν ενδίδει σε απατηλά διλήμματα, που εξυπηρετούν πάντα εκείνους που θέλουν να ελέγχουν τους λαούς, κατασκευασμένα από κέντρα που εδρεύουν είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Αν επικρατούσε στη χώρα το παραπάνω σκεπτικό, θα σταματούσε η εξυπηρέτηση των σχεδίων των ξένων δυνάμεων και θα επερχόταν εθνική ανεξαρτησία και μη υποδούλωση. Η εθνική ανεξαρτησία επέρχεται όταν υπάρχει η αίσθηση ότι ο συνομιλητής είναι πνευματικά ισορροπημένος και ως εκ τούτου τον σέβεσαι· διότι, όση ισχύ και να έχει μια χώρα, είναι γνωστό ότι ο κυνικά λογικός υποτάσσεται και ο τυφλά συναισθηματικός άγεται και φέρεται από οραματική τυφλότητα, ενώ η πνευματική ισορροπία δημιουργεί αρραγές μέτωπο.

Η μεγάλη απόκλιση που υπάρχει πλέον στη χώρα ανάμεσα στο νου και στο συναίσθημα οδηγεί αναπόδραστα στην υποταγή, στο χάος και στην άβυσσο. Αυτή τη φορά η συλλογική συμφορά θα είναι ο διαμελισμός της χώρας. Το μέρος του λαού που παρακολουθεί σιωπηλό, μη εκπροσωπούμενο και διεσπαρμένο, παρότι γνωρίζει, αδυνατεί να αναχαιτίσει τη συμφορά. Παραμένει όμως θεματοφύλακας μιας πνευματικής παράδοσης της ελληνικότητας, που συνταιριάζει αρμονικά τη λογική σκέψη της Δύσης με το συναίσθημα της Ανατολής. Η πολιτιστική παρακμή, τελικά, ως προάγγελος της πνευματικής παρακμής, αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι λιγοστεύει το μέλλον τούτης της χώρας.

Πηγή: https://www.e-dromos.gr/to-mellon-ligostevei/

Σχόλια